Μανώλης Τασούλας: Ιστορία-Τέχνη-Θρησκεία-Παράδοση

Είχε πολύ ψύχρα σήμερα το πρωί. Έβλεπα από ψηλά, εκεί στον τόπο που ζούσα, πολύ σκοτεινό το χώρο, που μετά έμαθα πως τον έλεγαν έδαφος και γη. Α! ξέχασα να σας πω, ότι εγώ δεν ζω στη γη. Ζω ψηλά, στον ουρανό, που τον χαίρομαι, γιατί εκεί έχω την ελευθερία μου. Όχι όπως στη γη. Βρέθηκα μια μέρα, ξαφνικά εκεί ψηλά. Ούτε θυμάμαι πώς! Όλα μου φαίνονταν γαλάζια και πολύ φωτεινά!... Το αεράκι που φυσούσε, με πήγαινε πέρα-δώθε. Αισθανόμουν πως ήμουν σε μια τεράστια κούνια, που με πήγαινε όλο και πιο δυνατά, πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη. Όμως, είχα μια τεράστια απορία μέσα μου! Ήμουν μόνη μου εκεί, ψηλά στον ουρανό και δεν ήξερα ούτε τα’ όνομά μου! Μ’ άρεσε που την ημέρα ο ήλιος περνούσε μέσα από το διάφανο κορμάκι μου, και μ’ έκανε φωτεινή σαν ένα διαμάντι. Και μού’ λεγε μ’ ένα ζεστό χαμόγελο: - «Καλημέρα! Είμαι ο ήλιος! Εσένα πώς σε λένε;» - «Δεν ξέρω!» έλεγα θλιμμένα. – «Τι κάνεις εδώ ψηλά;» με ρωτούσε πάλι. – «Δεν ξέρω!» ξαναέλεγα. Το βράδυ μου χαμογελούσε το φεγγάρι

Υπάρχουν γάτες και γάτες! Γάτες των κεραμιδιών, γάτες των αυλών και γάτες των σαλονιών. Να όμως που υπάρχουν και γάτες "καλογεράκια". Είναι οι γατούλες που ζουν στα μοναστήρια. Γατούλες μαυρόασπρες, γατούλες παρδαλές, γατούλες τιγρέ, ζουν στις μοναστηριακές αυλές καθώς και τους αρσανάδες, τα μικρά λιμανάκια δηλαδή, του Αγίου Όρους. Και έχουν πάρει τόσο αέρα, που καμιά φορά τρυπώνουν και στα καθολικά των μοναστηριών, οπότε οι μοναχοί βλέπουν και παθαίνουν για να τις βγάλουν έξω. Αυτές οι γατούλες  είναι λεπτές και "ασκητικές", σύμφωνα με τους κανόνες της μοναχικής πολιτείας, καθώς τρέφονται ελάχιστα και λιτά από τα σκουπίδια των  μαγειρείων, και απ' ότι περισσεύει  στις τραπεζαρίες (τράπεζες τις αποκαλούν) των, κυρίως, νηστίσιμων πιάτων των μοναχών. Παράλληλα, είναι κυνηγιάρικες. Πραγματικοί αίλουροι! Σκαρφαλώνουν με ταχύτητα στα δέντρα και αρπάζουν τζιτζίκια, ακρίδες ή πουλιά. Ό,τι  έρπει ή περπατάει στο χώμα, από σκολόπεντρες και σαύρες, μέχρι τριζόνια, κατσ