Μανώλης Τασούλας: Ιστορία-Τέχνη-Θρησκεία-Παράδοση

Εκείνα τα Χριστούγεννα έμοιαζαν με άνοιξη. Ο ήλιος από την παραμονή ήταν τόσο ζεστός και φώτισε από νωρίς τον ουρανό, δίνοντας μια εξαιρετικά χαρούμενη λάμψη στο γαλάζιο του πρόσωπο. Παρέες παιδιών με γελαστά μουτράκια, παρόλο το αγουρωπό ξύπνημα, ξεχύθηκαν με τα μεταλλικά τρίγωνά τους στους δρόμους να πουν τα Κάλαντα. Ένα έθιμο παλιό, που θα τους απέφερε σίγουρα και κάποια κέρδη, με τα οποία θα αγόραζαν γλυκά, παιχνίδια, ή ό,τι άλλο τραβούσε η καρδιά τους. Τραγουδούσαν τα Κάλαντα χαρωπά και, μέσα στο μυαλό τους, σχεδίαζαν σε ποιες γειτονιές θα τα έλεγαν, ποιες πόρτες θα χτυπούσαν κι ύστερα... Ύστερα πού θα πήγαιναν να εξαργυρώσουν τα κέρδη τους, αγοράζοντας κάποια πράγματα που ονειρεύονταν από καιρό. Μια ομάδα τεσσάρων παιδιών, στάθηκε μπροστά και στην πόρτα του μπάρμπα-Μανώλη. Χτύπησαν το μεταλλικό ρόπτρο σχεδόν συνθηματικά, πιστεύοντας ότι θα καταλάβαινε από τον ήχο, ότι ήταν τα αγαπημένα του ανιψάκια. Εκείνος άνοιξε την πόρτα και το χαρωπό πρόσωπό του φωτίστηκε, μόλις είδε μπροστά

Με το που μπήκε ο Νοέμβρης, μία ανάμνηση παλιά στριφογύριζε στο μυαλό του μπάρμπα-Μανώλη. Θυμήθηκε, την εποχή που ήταν τριών χρονών παιδάκι κι ήταν και τότε αρχές Νοέμβρη, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά στη ζωή του χιόνι. Παρ’ όλο που ήταν ο τελευταίος μήνας του Φθινόπωρου, σαν ο Χειμώνας να τον έσπρωχνε να φύγει βιαστικά, να πάρει αυτός τη θέση του. Κι έτσι, αν κι ήταν πολύ νωρίς για χιόνια μεσ’ στην πόλη, έπεσε άξαφνα πρώιμη βαρυχειμωνιά! Χιόνισε για τα καλά εκείνες τις μέρες! Και η μικρή πόλη που είχε γεννηθεί ο μπάρμπα-Μανώλης, που περισσότερο, τα χρόνια εκείνα, έμοιαζε χωριό, ντύθηκε στα κάτασπρα, καθώς πυκνό χιόνι άρχισε να πέφτει απ’ το βαθύ ξημέρωμα. Τα κλαδιά των πεύκων στους μεγάλους δρόμους βάρυνα απ’ το πολύ χιόνι που τα σκέπασε κι έγειραν απ’ το φορτίο. Η μεγάλη αυλή του Μανώλη καλύφτηκε από παχύ στρώμα χιονιού. Εκείνος, μαζί με τις δυο μεγαλύτερες αδερφές του τη Ρένα και τη Χαρούλα, κοίταζαν το χιόνι μέσ’ από το τζάμι του παιδικού δωματίου. Το χάζευαν να πέφτει στροβι