Μανώλης Τασούλας: Ιστορία-Τέχνη-Θρησκεία-Παράδοση

Κάποτε, σε μια ωραία πολιτεία που τη χώριζε στα δύο ένα πλατύ και μακρύ ποτάμι, και τα δυο κομμάτια της ενώνονταν μεταξύ τους με μεγάλες γέφυρες, ζούσε μια ωραία οικογένεια. Οι γονείς, ο Θέμης και η Μαίρη, είχαν τρία όμορφα παιδιά, που τους έμοιαζαν εκτός απ’ την μορφή, στη συμπεριφορά και την ευγένεια. Η μεγαλύτερη κόρη τους η Ευγενία, ήταν γεννημένη χορεύτρια, και χόρευε ακόμα μέσα από την κούνια της! Κι όταν λίγο μεγάλωσε, έκανε τη δασκάλα κι έλεγε παραμύθια βγαλμένα απ’ το μυαλό της, στα δυο μικρότερα αδέλφια της: τη Σταυριανή και το Γιαννάκη. Ο Γιάννης ήταν ένα πανέξυπνο αγόρι, με μάτια που πετούσαν σπίθες ευφυΐας! Απ’ όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό του, έδειξε ότι ήταν καλλιτεχνική φύση και ήταν πολυάσχολος! Του άρεσε να φτιάχνει με πλαστελίνες παιχνίδια, ζωάκια, αεροπλανάκια, φάτνες... Είχε ένα πνεύμα εφευρετικό και ανήσυχο, και αξιοποιούσε ό,τι έπιανε στα χέρια του! Του άρεσε επίσης πολύ να παίζει στις παραστάσεις του σχολείου, άλλοτε τον άγγελο, άλλοτε τον καλό βοσκό

Κάποτε, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, στην άκρη του χωριού, έμενε ο μπάρμπα-Μανώλης. Το μυαλό του βρισκόταν πάντοτε χαμένο σ΄έναν παραμυθένιο κόσμο, και παρ’ όλο που είχε γεράσει, τα παιδικά παιχνίδια και τα παραμύθια τον γέμιζαν μεγάλη χαρά! Γι΄αυτό και του άρεσε να γράφει ιστορίες, αλλά και να φτιάχνει παιχνίδια για τους μικρούς του φίλους. Με τον Άι-Βασίλη γνωριζόταν από παιδί. Και του είχε μείνει αξέχαστο του μπάρμπα-Μανώλη, πως όταν ήταν κάπου 6 ετών, τον είδε ολοζώντανο τον Άγιο μπροστά του, και πως του έκανε δώρο ένα χνουδωτό ψεύτικο γατάκι. Από τότε ηχούσαν πάντοτε στ΄αφτιά του τα κουδουνάκια από το έλκηθρο του Άι-Βασίλη καθώς έφευγε για τον ουρανό. Μια μέρα, ο Άι-Βασίλης χρειάστηκε κι άλλο βοηθό για το εργαστήριο των παιχνιδιών του, και ανέθεσε στο φίλο του το μπάρμπα-Μανώλη να φτιάχνει κι εκείνος, μιας κι έπιαναν τα χέρια του, παιχνίδια για τα μικρά παιδιά. Έτσι, από εκείνη την ημέρα, ο μπάρμπα-Μανώλης μετέτρεψε το σπιτάκι του σε εργαστήριο του Άι-Βασίλη! Τριγυρνούσε όλο το χρόνο

- « Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές! Αντίο Χριστούγεννα! » είπε με κάποια θλίψη στη φωνή της η Κατερίνα. – « Αχ, ναι! Του χρόνου πάλι! Να είμαστε καλά! » της απάντησε παρηγορητικά η μεγαλύτερη αδελφή της η Σοφία. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, χαμογέλασαν κι η Κατερίνα έδωσε το σύνθημα: - « Ξεκινάμε το μάζεμα λοιπόν; » - « Ξεκινάμε! » συμφώνησε η Σοφία, κι άρχισαν να ξεστολίζουν το σπίτι, ξεκινώντας να μαζεύουν τα χριστουγεννιάτικα πράγματα από το σαλόνι. Πρώτα ξεστόλισαν το «δέντρο». Ένα τεράστιο κλαδί από έλατο, που είχε αγοράσει η μαμά τους από τη λαϊκή και το είχε τοποθετήσει μέσα σ΄ένα μεγάλο πράσινο βάζο, στερεώνοντάς το με προσοχή, για ασφάλεια, και επάνω στον ένα τοίχο του σαλονιού. Πάνω στα κλαριά του οι γιρλάντες με τα πολύχρωμα λαμπιόνια δεν άναβαν πια! Και σιγά-σιγά τα δυο κορίτσια, τις ξεσκάλωναν επάνω από τα μικρά αγκαθωτά φυλλαράκια του ελατόκλαδου. Έπειτα έβγαλαν και τα στολίδια: μπάλες, πουλάκια, αστέρια, και τα τοποθέτησαν μέσα σε δυο χαρτόκουτες. Μάζεψαν και μια μπότα του Άι