Η πάνινη Αφρικανούλα και το μπλουτζίν μοσχαράκι

Κάποτε, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, στην άκρη του χωριού, έμενε ο μπάρμπα-Μανώλης. Το μυαλό του βρισκόταν πάντοτε χαμένο σ΄έναν παραμυθένιο κόσμο, και παρ’ όλο που είχε γεράσει, τα παιδικά παιχνίδια και τα παραμύθια τον γέμιζαν μεγάλη χαρά! Γι΄αυτό και του άρεσε να γράφει ιστορίες, αλλά και να φτιάχνει παιχνίδια για τους μικρούς του φίλους. Με τον Άι-Βασίλη γνωριζόταν από παιδί. Και του είχε μείνει αξέχαστο του μπάρμπα-Μανώλη, πως όταν ήταν κάπου 6 ετών, τον είδε ολοζώντανο τον Άγιο μπροστά του, και πως του έκανε δώρο ένα χνουδωτό ψεύτικο γατάκι.

Από τότε ηχούσαν πάντοτε στ΄αφτιά του τα κουδουνάκια από το έλκηθρο του Άι-Βασίλη καθώς έφευγε για τον ουρανό. Μια μέρα, ο Άι-Βασίλης χρειάστηκε κι άλλο βοηθό για το εργαστήριο των παιχνιδιών του, και ανέθεσε στο φίλο του το μπάρμπα-Μανώλη να φτιάχνει κι εκείνος, μιας κι έπιαναν τα χέρια του, παιχνίδια για τα μικρά παιδιά. Έτσι, από εκείνη την ημέρα, ο μπάρμπα-Μανώλης μετέτρεψε το σπιτάκι του σε εργαστήριο του Άι-Βασίλη! Τριγυρνούσε όλο το χρόνο στους δρόμους του χωριού, κι αναζητούσε την πρώτη ύλη που θα του χρησίμευε για όλα αυτά τα παιχνίδια και τα στολίδια για το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μάζευε ό,τι εύρισκε, που σκεφτόταν ότι θα του φανεί χρήσιμο: ξερά λουλούδια, κουκουνάρια, κλαράκια, φλούδες από κορμούς δέντρων, ξύλα, πολύχρωμα χαρτόνια, κουρελόπανα, χάντρες από διαλυμένα κομπολόγια, παράξενες πετρούλες και πολλά άλλα.

Όποτε χρειαζόταν πολύ χοντρά και σκληρά χαρτόνια, πήγαινε στον κυρ-Ανέστη που είχε μπόλικα στο εργαστήριό του, και του ζητούσε ό,τι ρετάλι του περίσσευε. Κι όταν έπρεπε να φτιάξει χριστουγεννιάτικα στολίδια, πήγαινε στον κυρ-Νίκο και αγόραζε σε χαμηλές τιμές , παλιές χαλκομανίες με φανταχτερά χρώματα και ωραίες παραστάσεις. Χρυσόσκονες έπαιρνε από την κυρία Δώρα που είχε μπόλικες και με διάφορα χρώματα στο μαγαζί της. Μάλιστα, επειδή κι εκείνη γνώριζε ότι ήταν βοηθός του Άι-Βασίλη, του της έκανε πολλές φορές δώρο, για να συμβάλει κι εκείνη με τον τρόπο της στην κατασκευή των στολιδιών! Και όλα αυτά, τα μετέφερε με μεγάλη χαρά στο εργαστήριό του και ανυπομονούσε πότε θα έρθει η ώρα να ξεκινήσει τις κατασκευές του. Το εργαστήριο του μπάρμπα-Μανώλη ήταν η χαρά των παιδιών, αλλά και η ευτυχία των μεγάλων! Γιατί μέσα εκεί, σε ράφια και βιτρίνες, είχε πολλά παλιά παιχνίδια και χριστουγεννιάτικα στολίδια, που οι μικροί του φίλοι χαιρόντουσαν να τα βλέπουν, και οι μεγάλοι γέμιζαν νοσταλγία, γιατί αντικρύζοντάς τα θυμόντουσαν τα παιδικά τους χρόνια!...

Μια μέρα, χτύπησε την πόρτα του μια όμορφη μελαχρινή κυρία, και με πλατύ χαμόγελο του χάρισε ένα τόπι μαύρο ύφασμα και μια παλιά ζακέτα φτιαγμένη από καφέ μπλουτζίν, λέγοντάς του: «Τα θες αυτά μπάρμπα-Μανώλη; Τα έχω για πέταμα. Εσένα ίσως σε κάτι να σου χρησιμεύσουν!» - «Α, ευχαριστώ πολύ κυρία Δόμνα! Φέρ’τα εδώ! Θα δω τι θα τα κάνω!» είπε ο μπάρμπα-Μανώλης και τακτοποίησε αμέσως το μαύρο ύφασμα και τη ζακέτα σε μια μεριά του εργαστηρίου του. Και πλησίαζαν πάλι Χριστούγεννα! Όμως, ήταν Χριστούγεννα που δεν έμοιαζαν με όλα τ΄άλλα! Ξαφνικά παρουσιάστηκε στο χωριό ένας φοβερός, τεράστιος δράκος που φορούσε κορώνα στο κεφάλι του και νόμιζε πως ήταν ο βασιλιάς του κόσμου! Εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά, στο ψηλό βουνό που στεφάνωνε στο χωριό, και επιτηρούσε από εκεί τους πάντες και τα πάντα.

Όποιος ανάπνεε την βρομερή ανάσα του, αμέσως έπεφτε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι! Κι έτσι κλείστηκαν όλοι φοβισμένοι στα σπίτια τους! Τα μαγαζιά έκλεισαν! Τα σχολεία έκλεισαν! Οι εκκλησίες, ακόμα κι αυτές, έκλεισαν! Οι δρόμοι ερήμωσαν! Και όλοι λούφαξαν στα σπίτια τους, μέχρι να πάρει απόφαση και να ξεκουμπιστεί απ’ το χωριό τους ο τρομερός δράκος που τους απειλούσε! Μόνο για μια ώρα ξεμύτιζαν από τα σπίτια τους, παίρνοντας μεγάλες προφυλάξεις, όταν ο δράκος έπεφτε για λίγο το μεσημέρι σε βαθύ ύπνο! Ο μόνος που δεν φοβόταν το δράκο ήταν ο Άι-Βασίλης! Εκείνος την πρωτοχρονιά είχε σκοπό, όπως κάθε χρόνο, να κάνει δώρα σε όλα τα καλά παιδιά του πλανήτη. Ήταν απαράβατο έθιμο βλέπετε αυτό, και ένας δράκος με κορώνα δεν μπορούσε να του χαλάσει τα σχέδια! Χτύπησε λοιπόν την πόρτα του μπάρμπα-Μανώλη και του είπε: - «Άσε τους άλλους να κάθονται! Εσύ στρώσου και φτιάχνε ό,τι μπορείς!» Ξεκίνησε λοιπόν ο μπάρμπα-Μανώλης να πριονίζει ξύλα, να κόβει χαρτόνια, να ψαλιδίζει χαρτιά, να κολλάει, να χρωματίζει, να πασπαλίζει με πολύχρωμες χρυσόσκονες και να βερνικώνει. Και όσο δούλευε ακούραστος, φτιάχνοντας μικρές φάτνες, έλκηθρα και βαρκούλες με τον Άι-Βασίλη, καθώς και στολίδια για το δέντρο με διάφορα σχήματα: στρόγγυλα, μακρόστενα, ρομβοειδή, το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά!

Όμως, μέσα στη μεγάλη φούρια του να φτιάχνει παιχνίδια για τα παιδιά, θυμήθηκε και τους δυο μικρούς του φίλους, την Παρασκευούλα με τον Σταυράκη, και θέλησε να τους φτιάξει από ένα ξεχωριστό δώρο. Τότε θυμήθηκε τα υφάσματα που του δώρισε η κυρία Δόμνα. Η καφετιά μπλουτζίν ζακέτα, ήταν ό, τι έπρεπε για να φτιάξει ένα πάνινο μοσχαράκι για τον Σταυράκη. Πήρε το ύφασμα, σχεδίασε πάνω σε δυο κομμάτια του το μοσχαράκι, το έκοψε, το έραψε, το γέμισε με μπόλικο μπαμπάκι, του κέντησε και ματάκια, και στο τέλος του έδεσε κι ένα κουδουνάκι, φτιαγμένο από χρυσό χαρτόνι, στο λαιμό. Το μοσχαράκι έμοιαζε έτοιμο να περπατήσει!

Όμως, με το μαύρο ύφασμα έσπαγε το κεφάλι του ο μπάρμπα-Μανώλης, τι να κάνει για την Παρασκευούλα. Μέχρι που του ήρθε μια ωραία ιδέα! – «Θα φτιάξω μια Αφρικανούλα! Σίγουρα η Παρασκευούλα δεν θα’χει τέτοια κούκλα!» σκέφτηκε με χαρά! Σχεδίασε λοιπόν το σώμα στο μαύρο ύφασμα, το έκοψε, το έραψε, και το παραγέμισε με μπαμπάκι. Όμως η κούκλα ήταν ακόμα άψυχη! Έπρεπε να τη ζωντανέψει! Πήρε δυο φανταχτερά μικρά κουμπιά, και της τα έραψε για μάτια. Έπειτα, με μια κόκκινη κορδέλα της έφτιαξε ένα ωραίο χαμογελαστό στόμα. Και στο τέλος, με κόκκινη κλωστή κέντησε με προσοχή τις λεπτομέρειες του προσώπου της: τη μύτη, τις γραμμές του χαμόγελου και τα φρύδια. Είχε αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται πολύ όμορφη η Αφρικανούλα! Μόλις τελείωσε ο μπάρμπα-Μανώλης με το σώμα της, πήρε ένα παλιό πολύχρωμο σεντόνι με σταμπωτά λουλούδια, κι έκοψε από το ύφασμα το πατρόν για μια μπλούζα με φραμπαλάδες, μια σουρωτή φαρδιά φούστα, κι ένα τουρμπάνι για το κεφάλι με μεγάλο φιόγκο. Τα έραψε, την έντυσε μ’ αυτά, όμως είδε ότι έλειπε ακόμα μια λεπτομέρεια. Από ένα πολύχρωμο καλώδιο της έφτιαξε βραχιόλια και δυο μεγάλους χαλκάδες για σκουλαρίκια. Και πια ήταν έτοιμη η κούκλα! Την χάζευε και την καμάρωνε, και νόμιζε πως θα του μιλήσει.

Και του μίλησε! Τώρα, στ’ αλήθεια, μέσα στο μυαλό του και τη μεγάλη φαντασία του, ο μπάρμπα-Μανώλης δεν μπορεί να ορκιστεί γι’ αυτό! Αλλά η Αφρικανούλα του είπε με τη γλυκιά φωνή της: - «Αχ! Σ’ ευχαριστώ που μού’δωσες ζωή! Ό,τι είναι μαύρο όλοι το αποφεύγουν, και σαν χρώμα δεν αρέσει πολύ στον κόσμο! Και τους ανθρώπους που έχουν άλλο χρώμα από το λευκό, τους κοιτούν όλοι παράξενα! Χαίρομαι και καμαρώνω που είμαι Αφρικανή! Γιατί οι άνθρωπο της φυλής μου αιώνες πάρα πολλούς τώρα, ταλαιπωρούνται να είναι σκλάβοι και υπηρέτες, σε φυτείες και σε σπίτια πλουσίων και ν΄αντιμετωπίζουν σκληρά αφεντικά! Καλά που ο κόσμος αλλάζει σιγά-σιγά! Αλλά δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα μερικοί που βλέπουν το μαύρο χρώμα εχθρικά! Εύχομαι να αρέσω στο κοριτσάκι που θα με δωρίσεις!» - «Είμαι σίγουρος γι’ αυτό!» απάντησε συγκινημένος ο μπάρμπα-Μανώλης. Την άλλη μέρα, ξημέρωνε παραμονή Χριστουγέννων. Ο κορωνάτος δράκος που απειλούσε όλο το χωριό ήταν ακόμα εκεί και δεν έλεγε να φύγει! Έτσι λοιπόν, όλοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους! Κανένα παιδάκι δεν είχε σκοπό να βγει και να πει τα κάλαντα.

Τότε ο μπάρμπα-Μανώλης έστειλε ένα ταχυδρομικό περιστέρι και ειδοποίησε τους δυο μικρούς του φίλους, την Παρασκευούλα και το Σταυράκη, να πάνε να του πουν τα κάλαντα, μόλις ο δράκος θα έκλεινε τα μάτια του να για τον καθημερινό του ύπνο. Πράγματι, κατά το μεσημέρι κοιμήθηκε όπως πάντα ο δράκος, και τα παιδιά, με τους καλούς γονείς τους, την Άννα και το Γιώργο, ντυμένοι όλοι στα ζεστά τους και με τα τρίγωνα στα χέρια, χτύπησαν την πόρτα του μπάρμπα-Μανώλη να του πουν τα κάλαντα. Και την ώρα που του έλεγαν: «Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη...» ακούστηκε ξαφνικά σε όλο το χωριό ένας μεγάλος κρότος. Βγήκαν όλοι στις πόρτες τους να δουν τι έγινε! Ο δράκος είχε σκάσει από το κακό του! Και σκόρπισαν οι κιτρινοπράσινες σάρκες του σαν χαρτοπόλεμος σε όλο τoν αέρα! Ξαφνικά, πίσω από τα χειμωνιάτικα σύννεφα, το πρόσωπο του ήλιου χαμογέλασε! Οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρούμενα! Και όλοι οι άνθρωποι βγήκαν με γέλια στους δρόμους, κι αντάλλαζαν αγκαλιές και φιλιά μεταξύ τους! –«Άντε, παιδιά! Μη σταματάτε! Συνεχίστε τα κάλαντα! Είδατε; Με τη δύναμη του ονόματος του Χριστού έσκασε αμέσως ο παλιοδράκος! Δεν άντεξε που τ΄άκουσε μόλις το είπατε! Συνεχίστε λοιπόν!» είπε συγκινημένος ο μπάρμπα-Μανώλης. Και μόλις τέλειωσαν τα παιδιά τα κάλαντα, έτρεξε εκείνος όλος χαρά μέσα στο εργαστήριο, και τους έφερε το μπουναμά, μαζί με την Αφρικανούλα και το μοσχαράκι. Τα μάτια των παιδιών άστραψαν από χαρά μόλις είδαν τα πρωτότυπα δώρα. Κι οι γονείς τους δάκρυσαν συγκινημένοι και τα αγκάλιασαν! Χάρηκε πολύ κι ο μπάρμπα-Μανώλης με τη χαρά που τους έδωσε. Κι αφού αντάλλαξαν ευχές, κανόνισαν την επόμενη ημέρα να τα πουν στην εκκλησία!

Έτσι, τελειώνει η ιστορία μας με τον εφιάλτη του κακού δράκου με την κορώνα. Ο νεογέννητος Χριστούλης τον έδιωξε μια για πάντα και ξανάδωσε στον κόσμο χαρά και ευτυχία! Κι όσο για τον Άγιο Βασίλη, όπως κάθε χρόνο, έτσι κι εκείνη τη χρονιά, μοίρασε σε όλους, μικρούς μεγάλους πανέμορφα δώρα, αγάπης και χαράς κι ευχήθηκε σε όλους: «Και του χρόνου με υγεία!»

(Αφιερωμένο στον Απόλλωνα με πολλή αγάπη από το νονό του!)