Αναμνηστικές φωτογραφίες από δύο ταξίδια στην Αίγυπτο, το 1987 και το 1988

Δύο ταξίδια στην Αίγυπτο μέσα σε διάστημα εννέα μηνών, μέσα στην περίοδο της φοιτητικής ζωής. Το πρώτο, τον Ιούλιο του 1987, το δεύτερο, τον Απρίλιο του 1988. Συνολικά: Ένας μήνας στη γη των Φαραώ και του Νείλου! Αφορμή για το πρώτο ταξίδι στάθηκε μία πέτρα από το Όρος Σινά που με μεγάλο ενθουσιασμό μου πρόσφερε η φίλη και συμφοιτήτρια Βικτωρία, η οποία έκανε Πάσχα στη Χώρα του Νείλου το 1987. Εκείνη η "ιερή" πέτρα με το αποτύπωμα πάνω της τής Αγίας Βάτου, με κάλεσε στην Αίγυπτο. Ούτως ή άλλως, η χώρα αυτή εξασκούσε επάνω μου μια μαγεία από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που διάβαζα για τον αρχαίο πολιτισμό της με τις τόσες μυστηριώδεις θεότητες, στο βιβλίο "Ήμουν κι εγώ εκεί" που εξέδιδε το απορρυπαντικό Rol, με εξαιρετικά κείμενα της Γεωργίας Ταρσούλη. Έπρεπε επιτέλους να την γνωρίσω! Ξεσήκωσα αμέσως την παρέα μου! Μέγας ενθουσιασμός, μανία ανακαλύψεων και νεανική τρέλα! Τόλμη, να εξερευνήσουμε (ριψοκίνδυνα κάποιες φορές) μιαν άγνωστη σ' εμάς χώρα (και ταυτόχρονα παρθενικό ταξίδι στο εξωτερικό). Δύο ταξίδια όχι οργανωμένα από κάποιο τουριστικό γραφείο. Καλή παρέα με φίλους και συμφοιτητές. Την πρώτη φορά με τον Παναγιώτη, την Κατερίνα και τον Γιώργο. Τη δεύτερη, με τον Παναγιώτη, τη Δόμνα, τον αδερφό της τον Μάκη, την Ευδοκία και τον άντρα της τον Απόστολο. Συνταξιδιώτες και εξερευνητές σ' έναν άγνωστο για εμάς κόσμο, σε μια μυθική χώρα που μας επιφύλαξε πάρα πολλές εκπλήξεις. Διοργανωτής και φωτογράφος και των δύο εκδρομών, ο υπογράφων το παρόν. Πρώτος μας σταθμός στην απέραντη χώρα: η πρωτεύουσά της. Έξι μέρες στο Κάιρο

Πρώτη, απαραίτητη επίσκεψη, στην Γκίζα, να δούμε τις πυραμίδες. Καταμεσήμερο, 1 η ώρα το μεσημέρι με τον ήλιο να ψήνει και η άμμος της ερήμου να βγάζει ατμούς και να θολώνει το τοπίο. Νεανική απερισκεψία! Σωτήρας μας: ο Μωχάμεντ, ο νεαρός δάσκαλος που μας ξενάγησε και μοιράστηκε τα πεπόνια του μαζί μας. Ο πρώτος φίλος μας στην Αίγυπτο.

Ψωνίζοντας εξωτικά αρώματα στη Γκίζα

Στο Αιγυπτιακό Αρχαιολογικό Μουσείο του Καΐρου

Στο Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου

Ο ορθόδοξος ι.ναός του Αγίου Γεωργίου στο προαύλιο του Κοπτικού Μουσείου

Στον κοπτικό καθεδρικό ι.ναό του Αγίου Μάρκου του Καΐρου

Στο δέντρο της Παναγίας όπου, κατά την παράδοση, ξεκουράστηκε η Αγία Οικογένεια όταν διέφυγε στην Αίγυπτο

Περπατώντας στους δρόμους του Καΐρου

Αρωματικές γιρλάντες από φούλια και γιασεμιά

Στην Πλατεία της Όπερας όπου δεσπόζει το άγαλμα του Ιμπραήμ Πασά

Νύχτα της γιορτής Σαμ ελ Νεσίμ (δεύτερη μέρα του Πάσχα), στη γέφυρα Κασρ ελ Νιλ

Στην αγορά Χαν ελ Χαλίλι

Στον Πύργο του Καΐρου

Στο Παλαιό Κάιρο και στην "Πόλη των νεκρών"

Ο τάφος της Αιγύπτιας ντίβας του τραγουδιού Ομ Καλσούμ στην "Πόλη των νεκρών"

Στην Αλεξάνδρεια του λαμπρού ελληνισμού, των επιφανών Αιγυπτιωτών, των ποιητών και των εθνικών ευεργετών. Με άρωμα Ελλάδας σε κάθε γωνιά της. Αλλά με μια αίγλη πλέον θαμπή, και βαριά επάνω της την πατίνα του χρόνου....

Ποζάροντας μπροστά στο μνημείο του Σαάντ Ζαγκλούλ

Κατασκευή φύλλου κανταϊφιού

Ψωνίζοντας στην τοπική αγορά

Ήταν κάποτε γειτονιές ελληνικές

Στον καθολικό καθεδρικό ναό της Αγίας Αικατερίνης

Το προσκυνητάριο της Αγίας Αικατερίνης στο τέμπλο του ιερού ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και μία εικόνα της από το ιερό βήμα

Στο ρωμαϊκό θέατρο

Στο Ελληνο-Ρωμαϊκό Μουσείο

Στο Όρος Σινά, πέντε ημέρες πολύ διαφορετικές και ξεχωριστές. Στην Αγία Κορυφή, στο πρώτο ταξίδι, κοιμηθήκαμε κατ' εξαίρεση (με τη μεσολάβηση του νεαρού οδηγού μας του Σελίμ), μέσα στο σπήλαιο που κοιμόντουσαν πέντε Βεδουίνοι καμηλιέρηδες, ακριβώς απέναντι από το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος.

Ο π.Παύλος εκθέτει για προσκύνημα τα ι.λείψανα της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης

Ανάβαση στην Αγία Κορυφή

Στο Λούξορ, τις αρχαίες Θήβες. Μία τοποθεσία τόσο ιστορική λόγω των βασιλικών τάφων και των ναών, που τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν το μεγαλείο και τη φόρτιση του τοπίου.

Η σύγχρονη πόλη και τα γύρω χωριά.

Στο ναό του Καρνάκ. Υπήρξε ο μεγαλύτερος χώρος λατρείας της Αρχαίας Αιγύπτου.

Διαπερνώντας τον Νείλο με προορισμό τις Κοιλάδες των Βασιλέων και των Βασιλισσών. Ο περίφημος τάφος του Τουταγχαμών φωτιζόταν ακόμα το 1987, μ' έναν πρωτόγονο και εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο: Με αντανακλάσεις του ηλιακού φωτός σε κομμάτια καθρέφτη που κρατούσαν στα χέρια τους ανά διαστήματα, από την είσοδο μέχρι το βάθος του τάφου, νεαροί Φελάχοι με παραδοσιακές κελεμπίες. Η φωτογράφηση απαγορευόταν...

Στον περίφημο ναό της Φαραώ Χατσεπσούτ ή Ναό των μπαχαρικών.

Οι περίφημοι Κολοσσοί του Μέμνωνα

Επίλογος του δεύτερου ταξιδιού μας στο Λούξορ: Ένα πλουσιοπάροχο γεύμα στο σπίτι του ταξιτζή μας του Ιμπραήμ. Τρεις μέρες είχαμε "αγκαζάρει" το το ταξί του και μας γύρισε σε όλα τα αξιοθέατα. Μόλις τελείωσε η περιήγηση μαζί του και τον πληρώσαμε, ξεκίνησε απροειδοποίητα μία δική του διαδρομή που κατέληξε στο σπίτι του. Μας περίμεναν η νεαρή σύζυγός του και τα τέσσερα παιδιά του, προσφέροντάς μας ένα πλουσιότατο μεσημεριανό τραπέζι. Φάγαμε ξαπλωμένοι σε ένα χαλί, ακουμπώντας σε μεγάλες μαξιλάρες, και το φαγητό μας το σέρβιραν τα παιδιά του πάνω σ' ένα τεράστιο στρογγυλό δίσκο που χρησίμευσε και σαν τραπέζι. Κοτόπουλα τεμαχισμένα, μολοχία, φαλάφελ, χούμους, ταχινέια, σαλάτα, φασόλια, πατάτες κι ένα σωρό άλλα καλά, συνοδευόμενα από φρεσκοψημένο ψωμί και για χωνευτικό: ρόφημα καρκαντέ (τσάι ιβίσκου). Βλέποντας την έκπληξή μας ο καλόκαρδος Ιμπραήμ, μας εξομολογήθηκε ότι τα χρήματα για το ταξί και το σπίτι τα είχε κερδίσει με τον ιδρώτα του στην Ελλάδα, δουλεύοντας σε ελαιώνες της Ολυμπίας. Και γι' αυτό ήταν ευγνώμων στους Έλληνες. Μας έβαλε να υπογράψουμε και σε ένα βιβλίο επισκεπτών, που ανάμεσα σε ένα σωρό αραβικές υπογραφές, οι μοναδικές ελληνικές ήταν οι δικές μας.

Στο Ασουάν καταλάβαμε πρώτη φορά στη ζωή μας τι πάει να πει "καύσωνας". Το θερμό κύμα του έπληττε πρώτη φορά και την Ελλάδα, τότε τον Ιούλιο του 1987, και άφησε πίσω του θύματα. Σκοπός του ταξιδιού μας σε αυτό το νοτιότερο άκρο της Αιγύπτου, ήταν να επισκεφτούμε το περίφημο αρχαιολογικό χώρο του Αμπού Σίμπελ. Όμως οι 50 βαθμοί κελσίου που έλιωναν ακόμα και την άσφαλτο, μας απαγόρεψαν την επίσκεψη σε αυτόν τον προορισμό. Μόνο το βράδυ δρόσιζε και είδαμε ελάχιστα την πόλη, τον Νείλο, καθώς και τους μικρούς κροκόδειλους που σουλατσάριζαν ανενόχλητοι στις καταπράσινες όχθες.

Εκείνος που απόλαυσε περισσότερο την (κάποτε ελληνικής παραγωγής) αιγυπτιακή μπίρα STELLA στο ποταμόπλοιο του Ασουάν, ήταν ο αδελφικός μου φίλος Παναγιώτης Τσουκαλάς, συνταξιδιώτης και στις δύο εκδρομές μας στην Αίγυπτο.

Ευτελή ενθύμια από τα ταξίδι μας στην Αίγυπτο, που η συναισθηματική αξία τους ανέβηκε στο πέρασμα του χρόνου...

(Αφιερωμένο στη μνήμη του εκλεκτού και πολύ εξαιρετικού παιδικού φίλου μου Παναγιώτη Ξύδα-Τσουκαλά (1961-2022) που έφυγε νωρίς από κοντά μας, ως λάτρης των ταξιδιών σε χώρες του αγνώστου....)