Την άνοιξη του 1986 γνωρίστηκα με την Καίτη Γκρέυ. Ήμουν τότε φοιτητής στην οδοντιατρική σχολή της Αθήνας. Επειδή μου άρεσαν τα καλλιτεχνικά θέματα και με ενδιέφερε η έρευνα, η νονά μου Ευγενία Ζωγράφου μου πρότεινε να γράψω στην τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου Αττικής "Δημοκρατική Ενότητα" ένα άρθρο για τον "Ζέφυρο". Ο "Ζέφυρος" ξεκίνησε σαν μπαρ από την δεκαετία του '30 στο Ηράκλειο. Αργότερα μετατράπηκε σε εστιατόριο και κέντρο διασκέδασης. Στην δεκαετία του '50 άλλαξε τέσσερις φορές ονομασία, καθώς και χέρια που τον διεύθυναν ως μαγαζί. Οι ιδιοκτήτες Χρήστος και Κώστας Σταυριανός (πατέρας και γιος), από το 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50 ονόμαζαν το μαγαζί τους "Ζέφυρος". Μετά, υπό την διεύθυνση των Μιχάλη Μπερτζελέτου και Βασίλη Ξυπολητάκου ονομάστηκε αρχικά "Θείος" και έπειτα "Ξυπολητάκος". Λίγο πριν κλείσει οριστικά, στα τέλη του '50, ονομάστηκε "Χαβάη".
Ήταν ένα λαϊκό κέντρο διασκέδασης, που υπήρξε φυτώριο της σπουδαιότερης γενιάς τραγουδιστών του ελληνικού λαϊκού πενταγράμμου, μιας και από εδώ ξεκίνησαν τα πρώτα τους καλλιτεχνικά βήματα η Καίτη Γκρέυ, η Γιώτα Λύδια, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο Γιώργος Ζαμπέτας και αρκετοί άλλοι. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω συνέντευξη από την Καίτη Γκρέυ, η οποία για κάποια χρόνια κατοίκησε και στο Ηράκλειο. Από παιδάκι που άκουγα τους δίσκους της στο παλιό πικάπ Dual που είχαμε στο σπίτι, εντυπωσιαζόμουν από τις εκπληκτικές ερμηνείες της και εκείνον τον χαρακτηριστικό λυγμό στη φωνή της, που έδινε στα τραγούδια της ένα ιδιαίτερο χρώμα! Ήταν κορυφαία τραγουδίστρια, είχε γράψει ιστορία στον "Ζέφυρο" και άξιζε να ξεκινήσω από αυτήν.
Το πρώτο που έκανα, ήταν να επισκεφτώ το πρατήριο της ΕΚΟ στη συμβολή της Λ.Ηρακλείου με την οδό Ζεφύρου, για να συναντήσω τους γιους του ιδιοκτήτη (του Κώστα Σταυριανού) αυτού του σπουδαίου κέντρου διασκέδασης. Ο Βασίλης και ο Χρήστος Σταυριανός, ιδιοκτήτες του βενζινοπωλείου, μου έδωσαν πρόθυμα πληροφορίες, μου έδειξαν φωτογραφίες με την Καίτη Γκρέυ όταν τραγουδούσε στο πάλκο του "Ζέφυρου", και ο Βασίλης μου έδωσε και το τηλέφωνό της.
Επάνω: Ο "Ζέφυρος" λίγο πριν την κατεδάφισή του. Κάτω: Ο ιδιοκτήτης του "Ζέφυρου" Κώστας Σταυριανός με ένα φίλο του.
Όσο ετοιμαζόμουν για τη συνέντευξη, η φίλη μου (και αντίζηλος της Καίτης) η Σεβάς Χανούμ, με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν υπήρχε στη Ν.Ιωνία ένα φωτογραφείο, κατεβαίνοντας από τον "Ζέφυρο" δεξιά. Κατάλαβα ότι εννοούσε το καλλιτεχνικό φωτογραφείο ΦωτοΡεκόρ που είχε κλείσει πλέον και βρισκόταν στην Πλατεία Σημηριώτη, πριν τον ΟΤΕ.Το θυμόμουν, γιατί σαν παιδί με εντυπωσίαζε η βιτρίνα του με τις φωτογραφίες διαφόρων καλλιτεχνών μέσα σε κάδρα. Εκεί φωτογραφήθηκαν οι γονείς μου ως νεόνυμφοι κι εγώ όταν ήμουν μωρό. Μου είπε ότι εκεί είχε βγάλει φωτογραφίες με τον Στέλιο Καζαντζίδη και θα τις ήθελε. "Βλέπεις, μ' αυτόν τον τρόπο ξεσκεπάζεται ο Καζαντζίδης, ότι είχαμε δεσμό. Βέβαια, δεν λέω, τον βοήθησα, με βοήθησε στην καριέρα μου, αγαπηθήκαμε, όμως, όλα αυτά πρέπει να μαθευτούν. Άλλωστε νομίζω, ότι έτσι ανεβαίνουν όχι μόνον οι δικές μου, αλλά ανεβαίνουν και οι δικές του μετοχές!" μου είπε χαρακτηριστικά. Της είπα ότι θα προσπαθούσα να βρω τον φωτογράφο.
Μέσω ενός συγγενούς του, επίσης φωτογράφου, ανακάλυψα τελικά τον Λευτέρη Βογιατζόγλου. Τον πήρα τηλέφωνο, κατοικούσε ακόμα στην Νέα Ιωνία, και τον ρώτησα για τις φωτογραφίες. Μου είπε: "Ναι, βέβαια, την θυμάμαι την Σεβάς Χανούμ. Έχω βγάλει και δυο πορτρέτα της.Έχω βγάλει φωτογραφίες με Τσιτσάνη-Νίνου, την Γιώτα Λύδια, την Πόλυ Πάνου, την Μαριάννα Χατζοπούλου, τον Καζαντζίδη με την Μαρινέλλα, τον Καζαντζίδη με τη Σεβάς Χανούμ, τον Καζαντζίδη με την... αχ μωρέ πώς τη λένε, που τραγουδάει ακόμα; Την Καίτη Γκρέυ. Σήμερα έχει ξανθά μαλλιά. Τότε ήτανε μελαχρινή. Κοριτσάκι ακόμα. Πάντως, η Σεβάς Χανούμ ήταν η ωραιότερη κοπέλα τότε που φωτογράφισα"!
Στις 10 Μαρτίου 1986 πήρα τηλέφωνο την Καίτη Γκρέυ. Χάρηκε πολύ για το θέμα που θα μιλούσε και μου είπε λίγα λόγια με ενθουσιασμό: "Ο 'Ζέφυρος' έγραψε ιστορία! Ήταν ένα μαγαζί, από τα καλύτερα της εποχής, ίσως και από την 'Τριάνα' του Χειλά. Αυτά τα δύο ήταν από τα πιο φημισμένα. Ήταν ένα από τα ωραιότερα μαγαζιά της εποχής. Εγώ εκεί γνώρισα τον Στέλιο. Εκεί χορέψαμε το πρώτο μας ταγκό. Εκεί ερχόταν τα βράδυα η μητέρα του, όταν ο Στέλιος ήταν φαντάρος. Είναι μεγάλη η ιστορία μου με τον Στέλιο. Στο 'Ζέφυρο' ερχόταν τότε και η Βασιλειάδου κι έκανε κάτι νουμεράκια. Εκεί, σ΄ένα δρόμο πιο πάνω από τον 'Ζέφυρο' έμενε. Ο 'Ζέφυρος' είχε τότε μία ορχήστρα από τις καλύτερες της εποχής. Ήταν ο Γεράσιμος Κλουβάτος και ο Καρνέζης μπουζούκι, ο Ρεμί ντράμερ.Ο περίφημος Ρεμί... Πρόκειται άλλωστε να βγάλω ένα βιβλίο, να γράψω για τα κέντρα που τραγούδησα, γιατί στο πρώτο (σ.σ. το "Αυτή είναι η ζωή μου") γράφω μόνο για τη ζωή μου. Και πολλοί μου είπαν ότι θα 'πρεπε να πω και για την καριέρα μου... Έμεινα πολλά χρόνια στο Ηράκλειο. Μια μονοκατοικία ήταν. Έχω μείνει και στην Νέα Ιωνία με την μάνα του Καζαντζίδη, στην οδό Αλαΐας, όταν ήμασταν αρραβωνιασμένοι".
Τότε της είπα και για το ΦωτοΡεκόρ. Το θυμήθηκε αμέσως. "Πήγαινα σε ένα φωτογραφείο που ήταν επί της Λ.Ηρακλείου θυμάμαι. Δίπλα στο παρκάκι. Και είχαμε βγάλει φωτογραφίες εβδομαδιαίες με τον Στέλιο, όταν ήμαστε αρραβωνιασμένοι. Εγώ τις είχα όλες εκείνες τις φωτογραφίες από το ΦωτοΡεκόρ. Μεγάλες, σε κορνίζα. Όταν όμως τα χαλάσαμε, όταν χωρίσαμε, ήμουνα κι εγώ τρελή τότε, και τις έσκισα όλες. Πάνω στην τρέλα μου κατέβασα τα κάντρα και τα πάτισα με τα τακούνια μου. Αλλά, όταν χωρίσαμε με τον Στέλιο, έκαψα και όλα μας τα γράμματα Αν είχα αυτά τα γράμματα, θα έγραφα βιβλίο! Είχαμε βγάλει και μία πολύ ωραία φωτογραφία, που ο Στέλιος με φιλούσε στο μάγουλο. Αν την είχα, αυτήν θα έβαζα εξώφυλλο στο βιβλίο μου... Το ΦωτοΡεκόρ ήταν το φωτογραφείο. Αχ ψυχή μου, πώς τον βρήκες τον φωτογράφο; Εγώ είχα ανέβει και δεν τον βρήκα. Ήταν ένας από τους καλύτερους φωτογράφους". Της έδωσα το τηλέφωνό του και πήρα αμέσως τον Βογιατζόγλου να του πω, να μην της αναφέρει τίποτα για τις φωτογραφίες του Στέλιου με τη Σεβάς. Κλείσαμε ραντεβού στο σπίτι της στην Ν.Σμύρνη, στην οδό Ικονίου 21, Παρασκευή 14 Μαρτίου, 6 η ώρα το απόγευμα. "Θα κατέβεις στην πλατεία της Ν.Σμύρνης. Παράλληλα στην Ελ.Βενιζέλου είναι η Ικονίου. Το κουδούνι γράφει 'Αικατερίνη Καλαϊτζή'. Πέμπτος όροφος είναι".
Αγόρασα από το ανθοπωλείο μια ανθοδέσμη με κόκκινα τριαντάφυλλα (τι πιο ωραίο για μια μεγάλη Βεντέτα του τραγουδιού;), πήρα το τρόλεϊ 10 για Νέα Σμύρνη, που ξεκινούσε από την Σταδίου, μπροστά από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, και πήγα. Μόνο που έφτασα μισή ώρα νωρίτερα. Βρήκα πολύ εύκολα την πολυκατοικία. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε η οικονόμος της η Τασία, μια νέα γυναίκα με καστανά μαλλιά, γαλανά μάτια και μπλουτζίν παντελόνι. Με πέρασε στο σαλόνι που ήταν γεμάτο με φωτογραφίες της Καίτης. Το διαμέρισμα πεντάρι. Μεγάλο σαλόνι, άνετο, με δυο-τρεις καναπέδες και πολυθρόνες, διακοσμημένο με πολύ γούστο. Ταπετσαρία μπεζ στους τοίχους, κάδρα με ελαιογραφίες, έπιπλα κλασικά. Οι καναπέδες με ταπετσαρία πράσινη στο χρώμα του πεύκου και τραπέζι με επιφάνεια επενδυμένη από σφυρήλατο μπρούτζο. Έδωσα στην Τασία την ανθοδέσμη με τα τριαντάφυλλα, τα έβαλε σε ένα βάζο και τα στόλισε στον μπουφέ, και στο μεταξύ μου είπε να κάτσω στο σαλόνι και να περιμένω. Με ρώτησε τι θα πιω, ζήτησα καφέ και μου τον έφερε. Η ώρα ήταν 5.40 το απόγευμα. Περίμενα ακριβώς 20'. Σκέφτηκα: "Βεντέτα είναι, πρέπει να περιμένω..."
Περιμένοντας, χάζευα τις άπειρες φωτογραφίες της Καίτης Γκρέυ που ξεκινούσαν από την είσοδο του σπιτιού. Φωτογραφίες διαφόρων μεγεθών σε κάδρα, με την Γκρέυ σε διαφορετικές ηλικίες. Μαυρόασπρες, επιχρωματισμένες, έγχρωμες, σε πολλές πόζες. Αλλού νέα, με μαύρα μαλλιά, μακριά, φουσκωτά στην κορυφή, αλλού με κοντά, σε άλλες ξανθιά με διαφορετικά χτενίσματα και φορέματα φανταχτερά, μερικά κεντημένα με χάντρες και παγιέτες... Κι ένα ζωγραφιστό πορτρέτο της με μακριά ξανθά μαλλιά και κόκκινο φόρεμα.
Στις έξι ακριβώς, Εγγλέζα στο ραντεβού της, μπήκε στο σαλόνι η Καίτη Γκρέυ. Στητή, λεπτή, τα ξανθά μαλλιά της με χτένισμα κομμωτηρίου και ντυμένη μ' ένα πολύ απλό, στενό φούξια φόρεμα με μαύρη τρέσα στον ντοκτορέ γιακά. Μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, άβαφη, μόνο μ' ένα απαλό ροζ κραγιόν και νύχια κατακόκκινα. Μου πρότεινε το χέρι της λέγοντας φιλικά: "Συγνώμη που σας έβαλα να περιμένετε, αλλά είμαι υπναρού και ξυπνάω αργά. Πριν λίγο σηκώθηκα". Αντί για απλή χειραψία, έσκυψα και της φίλησα το χέρι, και φάνηκε πως της άρεσε αυτή η αυθόρμητη χειρονομία μου. Μετά, μου έδειξε στο τραπεζάκι του σαλονιού, μπροστά μου, ένα βαζάκι με μανουσάκια και ζουμπούλια, λέγοντας: "Για να πάρω αυτά τα λουλούδια από εδώ. Συνάδελφός σας τα έχει φέρει". "Κι εγώ σας έφερα εκείνα τα τριαντάφυλλα!" της είπα χαμογελώντας και της έδειξα στον μπουφέ. Και της διευκρίνησα ότι δεν είμαι δημοσιογράφος. Αμέσως έσπασε ο πάγος και ξεκίνησε από τη μεριά της ο ενικός: "Ψυχούλα μου, καρδούλα μου (από τότε πάντα έτσι με αποκαλούσε), κάτσε να τα πούμε!" Έκατσε δίπλα μου σε μια πολυθρόνα, αλλά σηκώθηκε αμέσως. "Άχ, μωρέ αυτός ο ήλιος χτυπάει στα μάτια!" είπε και κάθισε απέναντί μου στον άλλο καναπέ.
Την παρατηρούσα όπως καθόταν απέναντί μου, πολύ άνετα. Κάπνιζε συνεχώς. Απλή και ανεπιτήδευτη. Καθαρά, αγνός, λαϊκός τύπος, χωρίς τίποτα φτιαχτό! Ήταν 62 ετών (μου το είπε η ίδια χωρίς να κρύβει τα χρόνια της), αλλά τότε που εγώ ήμουν 25 την έβλεπα μεγάλη, και είπα μέσα μου: "Για την ηλικία της καλά κρατιέται"! Τα χείλια δεν τα είχε "φουσκώσει" ακόμα και στο πάνω χείλος, αριστερά, είχε μια ελίτσα που αργότερα την αφαίρεσε. Η αλήθεια, ήταν καλλίγραμμη και με καλές αναλογίες, αν και όχι ψηλή. Μου έκανε εντύπωση η επιδερμίδα της που ήταν πολύ λεπτή, με κιτρινωπή απόχρωση σαν να είχε λίγο αναιμία. Στα χέρια της είχε καφέ κηλίδες (έχω πλέον κι εγώ).
Ξεκίνησε να μιλάει κάπως χαμηλόφωνα και ξερόβηξε να καθαρίσει λίγο τον λαιμό της, δικαιολογώντας την αιτία: "Πέρσι δούλευα στη 'Νεράιδα', αλλά κούρασα τη φωνή μου και έβγαλα κάλους στις φωνητικές χορδές. Μου σύστησε ο γιατρός αφωνία. Τώρα καλά είμαι, αλλά μιλάω σιγανά για να μην κουράζομαι". Άρχισε την κουβέντα, μιλώντας για το σπίτι της: "Ήθελα να πιάσω μια μονοκατοικία, αλλά φοβάμαι τις κλοπές. Πριν λίγο καιρό είχα αποφασίσει ν' αλλάξω σπίτι. Μου λέγανε ότι ένα τριάρι στη Νέα Σμύρνη κάνει 12.000.000. Δεν το πήρα. Γιατί το δικό μου, που μένω τώρα, έκανε 120.000 και είναι πεντάρι. Έχω κι ένα εξοχικό στο Πόρτο Ράφτι. Να σου δώσω κι εκεί το τηλέφωνό μου, αν με ψάχνεις και δεν με βρίσκεις εδώ στο σπίτι, γιατί πηγαίνω συχνά". Μου εξήγησε και για το όνομα στο κουδούνι της: "Αγγελική με λένε. Αγγελική Αθανασία Καλαϊτζή. Ναι, αλλά γιορτάζω της Αγίας Αικατερίνης, επειδή ο κόσμος με ξέρει Καίτη Γκρέυ. Γι' αυτό τότε κάνω τη γιορτή μου".
Έπειτα, με ρώτησε αρχικά για τις σπουδές μου, της είπα ότι σπουδάζω οδοντιατρική, χάρηκε: "Άντε να τελειώσεις, να μου φτιάξεις τα δόντια, γιατί έχω προβλήματα με κάτι γέφυρες", μου είπε. Της είπα μετά ότι η μητέρα μου την θυμόταν από την εποχή που δούλευε στο ''Ζέφυρο", και περνούσε από το σπίτι μας για να πάει στο δικό της που νοίκιαζε από την οικογένεια Λιαρομάτη στην οδό Αττικής 23. "Η μητέρα μου θυμάται ότι ήσαστε πολύ αδύνατη τότε, κάπου 35 οκάδες'', της είπα. "Μα και τώρα παρόμοια κιλά είμαι. Γύρω στα 60. Δεν έχω πάρει. Ξέρεις, εδώ και τρεις μέρες κάνω μια δίαιτα εξαντλητική. Αυτή που τρως κάθε μέρα το ίδιο φαγητό. Πήγα προχθές να βάλω τα φορέματά μου και δεν μου έκανε κανένα. Πάχυνα. Ήμουν 61 κιλά και πήγα 65. Σήμερα ζυγίστηκα και είμαι 63", μου απάντησε και ζήτησε από την Τασία ένα ποτήρι νερό. Της έκανε εντύπωση όταν της είπα μετά, ότι το σπίτι με τα καμαράκια στην αυλή υπήρχε (και υπάρχει) ακόμα. "Αλήθεια; Θα έρθω στο Ηράκλειο να το δω" μου είπε.
Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, της είπα ότι θαύμαζα την φωνή της από παιδί, όταν η μαμά μου έβαζε στο πικάπ και ακούγαμε "Τα ξένα χέρια" και το "Κάτσε στον καναπέ μου". Της πρότεινα να βγούμε μια φωτογραφία αλλά αρνήθηκε ευγενικά: "Καρδούλα μου, είμαι αμακιγιάριστη τώρα, άλλη φορά!". Όμως μου έδωσε για αναμνηστικό ένα αυτόγραφο, μου υπέγραψε το βιβλίο με την πρώτη βιογραφία της που επιμελήθηκε ο Γιώργος Χρονάς και είχε τίτλο "Αυτή είναι η ζωή μου", και μου δώρισε με ιδιόχειρη αφιέρωση ένα δίσκο 33 στροφών, που είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα. Μου είπε να προσέξω από τα τραγούδια της το "Και κλαίω σαν τον γκιώνη" που της άρεσε ιδιαίτερα.
Δεν ήθελε να ηχογραφηθεί η συνέντευξη. "Τα φοβάμαι τα μαγνητόφωνα!" είπε. Αλλά ήθελε να την διαβάσει πριν δημοσιευτεί, γιατί είχε δώσει πρόσφατα τότε μια συνέντευξη στα ΝΕΑ, και βάλανε κάτι αρνητικό που είχε πει για τη Γλυκερία και την Κωνσταντίνα, και μετά αναγκάστηκε να ζητήσει δημοσίως συγνώμη από τις δύο καλλιτέχνηδες, με τις οποίες μάλιστα συνεργάστηκε στο μέλλον. Έβγαλα το χαρτί με τις ερωτήσεις, μου απάντησε σε όλες, και πρόσθεσε και κάτι που όμως δεν το δημοσίευσα: "Τραγούδησε και η Μαρινέλλα στον 'Ζέφυρο'. Όταν χωρίσαμε με τον Στέλιο, δούλεψαν ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα εκεί. Και την πρώτη μέρα, που είχαν την πρεμιέρα, στήθηκα απ' έξω και τον πήρα. Είχα έναν ταξιτζή τότε, 'πειρατή', τον Γιάννη. Όταν φτάσαμε έξω από τον 'Ζέφυρο', ο Στέλιος τραγουδούσε το: 'Απόψε φίλα με να με χορτάσεις,/αύριο φεύγω και θα με χάσεις'. Στέλνω μέσα τον Γιάννη να φωνάξει τον Στέλιο. Μπαίνει ο Γιάννης, και μόλις τέλειωσε ο Στέλιος το πρόγραμμά του, του ψιθυρίζει: ''Έξω είναι η Καίτη και σε θέλει''! Αυτός ήρθε αμέσως και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο. Εγώ, είχα συνεννοηθεί με τον ταξιτζή, ότι μόλις μπει μέσα ο Καζαντζίδης, να βάλει μπροστά, χωρίς να ρωτήσει τίποτα. Κι ο Στέλιος ψιθύρισε: 'Έχω την καμπαρντίνα μου στο μαγαζί. Να πάω να την πάρω;'. Του λέω: 'Δεν σου χρειάζεται καμπαρντίνα!'. Και τον εξαφάνισα για δέκα μέρες! Στην Κηφισιά πήγαμε, σ' ένα ξενοδοχείο που λεγόταν Μον Ρεπό". Η συνέντευξη τελείωσε. Πήρα το κέρασμά μου κι ετοιμάστηκα να φύγω γιατί είχε περάσει η ώρα. Κόντευε 9 το βράδυ. Συμφωνήσαμε, να γράψω το κείμενο και να ανέβει η ίδια στο Ηράκλειο να το παραλάβει και να το διαβάσει.
Στις 26 Μαρτίου δώσαμε ραντεβού στις 11.30 το πρωί, να συναντηθούμε στη Ν.Ιωνία, στο σπίτι του φωτογράφου Λευτέρη Βογιατζόγλου, που έμενε στην οδό Ηλιουπόλεως, κοντά στο άγαλμα της Μητέρας, να πάρει το κείμενο της συνέντευξης, και είχε σκοπό να την πάω και στο Ηράκλειο, στο σπίτι που έζησε 5 χρόνια, στην οδό Αττικής 23, ακριβώς απέναντι από το ιερό του Αγίου Νεκταρίου. Στο σπίτι του Βογιατζόγλου βρήκα την Καίτη Γκρέυ να κάθεται στον καναπέ ντυμένη στα πράσινα, φορώντας αρκετά χρυσαφικά και με τεράστια γυαλιά ηλίου με κοκκινόασπρο, κοκάλινο σκελετό, να κρύβουν το αμακιγιάριστο πρόσωπό της. Δίπλα της καθόταν και η Τασία. Ξεκίνησε η Καίτη Γκρέυ την κουβέντα, δικαιολογώντας την αιτία των τόσων κοσμημάτων που φορούσε: "Εμένα μ' έχουν κλέψει δυο φορές. Μία στη Νέα Φιλαδέλφεια που έμενα και μία στην Πλατεία Αμερικής. Τότε, στη Νέα Φιλαδέλφεια, μου είχαν κλέψει όλα μου τα κοσμήματα (σ.σ.3/4/63 δημοσιεύτηκε και στις εφημερίδες). Και είχα πολλά. Γιατί ο άντρας μου (σ.σ. ο δεύτερος, ο Μιχάλης Παπαναστασόπουλος) ήταν χρυσοχόος, και κάθε φορά που έφτιαχνε ένα καινούργιο κόσμημα, σ' εμένα χάριζε το πρώτο. Τώρα έχω τα κοσμήματά μου σε θυρίδα, κι όταν φεύγω από το σπίτι τα φοράω όλα πάνω μου''. Και μετά στράφηκε σ' εμένα: ''Α, όταν έρθεις στο σπίτι, θα σου δείξω φωτογραφία των άντρα μου, να δεις ότι, όπως είναι με το μουστάκι και τα μαλλιά είναι ίδιος με τον Καζαντζίδη. Να φανταστείς, μια φορά είχαμε πάει στο "Πηγαδάκι" να φάμε, και του λέει το γκαρσόν: "Τι θα πάρετε κ.Καζαντζίδη;"Και του λέει: "Τι λες παιδάκι μου; Δεν είμαι ο Καζαντζίδης"!
Ο Βογιατζόγλου σε μία γωνιά του σαλονιού είχε στήσει φωτογραφικές μηχανές και προβολείς, νομίζοντας ότι η Καίτη Γκρέυ θα έκανε φωτογράφηση. ''Εγώ πηγαίνω στο Φωτο-Στιλ και μου βγάζει έγχρωμες φωτογραφίες και μου κάνει και σλάιντς για τα περιοδικά'' του είπε. Μετά ζήτησε να δει την φωτογραφία της Σεβάς Χανούμ. ''Σταθείτε να σας τη φέρω να την δείτε'', είπε ο Βογιατζόγλου και γύρισε σε λίγο κρατώντας μια μεγάλη φωτογραφία 30Χ40 της Σεβάς. Η Γκρέυ την πήρε στα χέρια της και την κοίταξε. ''Α, εγώ θέλω πιο μεγάλη'', είπε. Έφερε τότε ο Βογιατζόγλου ένα φάκελο με διάφορες φωτογραφίες του Στέλιου και της Γκρέυ που είχε βγάλει σε εξάδες, να διαλέξει ποιες θέλει μεγάλες κι εκείνη διάλεξε τρεις να γίνουν 40Χ50.
Η Σεβάς Χανούμ και ο Στέλιος Καζαντζίδης φωτογραφημένοι από τον Λευτέρη Βογιατζόγλου.
Μετά, ξαναπήρε στα χέρια της τη φωτογραφία της Σεβάς και μου είπε: ''Εγώ, τη Σεβάς Χανούμ, συγνώμη Μανώλη που το λέω, γιατί ξέρω πως την συμπαθείς, δεν την χωνεύω καθόλου! Και να σου πω γιατί δεν την χωνεύω. Γιατί μία καλλιτέχνις σαν την Σεβάς Χανούμ δεν μπορεί να είναι έτσι! Στην κατάσταση αυτή που είναι. Δεν πρέπει να είναι έτσι! Δεν την χωνεύω, γιατί είναι μαστούρα. Αν δεν πάρει τη δόση της δεν τραγουδάει! Εγώ, όπως ξέρεις, για όλους τους καλλιτέχνες τρέχω να βοηθήσω. Αλλά όταν μου είπαν γι' αυτήν, δεν δέχτηκα. Δε θέλω ούτε να τη δω! Αλλά και τώρα που την έδειξε στην εκπομπή του Τσιτσάνη η τηλεόραση, δεν είδες που ήταν μαστουρωμένη; Μπέρδευε τα λόγια της. Ούτε ήξερε τι έλεγε! Αυτή μου πήρε μια φορά τον Στέλιο, τότε που ήμαστε αρραβωνιασμένοι, και πήγε μαζί του και ''βολευτήκανε'' σ' ένα ξενοδοχείο στην Κόρινθο και είχανε χαθεί. Μια βδομάδα τους ψάχναμε εγώ κι η μάνα του Στέλιου και δεν τους βρίσκαμε. Αυτή μια ζωή μαστούρα! Ενώ εγώ, να, μόνο τσιγάρο! Ποτό; Είχα πάει χτες στου Βαγγέλη του Βουλγαρίδη τη γιορτή, ένα ποτηράκι ήπια και με ζάλισε! Το τσιγάρο το έχω συνηθίσει από τότε που είχα το παιδί μου στο νοσοκομείο. Και δεν μπορώ να το κόψω. Και βλέπω κι εγώ ότι μου κάνει κακό στη φωνή. Δεν έχω τη φωνή που είχα παλιά, αλλά τι να κάνω;.."
"Ούτε την πολιτική την χωνεύω! Τώρα, στις τελευταίες εκλογές, είχαν έρθει και οι δυο γιοι μου στο σπίτι να δουν τ' αποτελέσματα και τσακωνόντουσαν , γιατί ο ένας είναι ΠΑΣΟΚ και ο άλλος ΝΔ. Όταν άρχισαν τ' αποτελέσματα, ο ένας μου γιος άρχισε να με κουρδίζει. Εμένα μου την έδωσε στα νεύρα! Λέω: ''Βρε, άντε φευγάτε, άντε σπίτια σας ν' ακούσετε τ' αποτελέσματα, μη σας πιάσω τα κεφάλια απ' τα μαλλιά και σας τα τσουγκρίσω! ...". Άκουσα όσα είπε, χωρίς να υπερασπιστώ την καημένη τη Σεβάς. "Να μη σου βγει το όνομα!" που λέει ο λαός. Και δυστυχώς της Σεβάς της είχε βγει το όνομα. Και ένα νεανικό της παραστράτημά από την εποχή που είχε μπλέξει με τους ρεμπέτες στις αρχές του '50, της το κοπανούσαν μια ζωή, ενώ ποτέ της δεν εθίστηκε στις ουσίες όμως κακώς φημολογείται. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι η Καίτη Γκρέυ έτρεφε μια μόνιμη εμπάθεια και μια ανομολόγητη ζήλια για την Σεβάς Χανούμ, γιατί της πήρε μέσα από την αγκαλιά της για έξι μήνες τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ο Στέλιος είχε γοητευτεί τόσο από την ομορφιά της Σεβάς όσο και από το ταλέντο της (ο ίδιος είχε δηλώσει γι΄αυτήν ότι είχε ωραία φωνή και ήταν αρτίστα σπουδαία), ώστε σκόπευε ακόμα και να την παντρευτεί. Ήταν η πρώτη "πουσ..." όπως έλεγε η Γκρέυ, που της είχε κάνει ο Καζαντζίδης.
Ο Βογιατζόγλου για ν' αλλάξει η κουβέντα, είπε ότι είχε και τις φωτογραφίες του Στέλιου με την Μαρινέλλα. Αλλά είχε τις γυάλινες φωτογραφικές πλάκες στο εξοχικό του στη Ραφήνα. Θυμόταν ότι είχαν κλείσει ραντεβού στο φωτογραφείο, και η Μαρινέλλα πήγε με τιράντες και ο Στέλιος δεν ήθελε να βγει μαζί της έτσι φωτογραφία. Αλλά την κατάσταση έσωσε η γυναίκα του Βογιατζόγλου, που έδωσε στη Μαρινέλλα να φορέσει την ζακέτα της. Μετά ο Βογιατζόγλου μας είπε ότι ήξερε κλασική κιθάρα κι έκανε συχνά παρέα με τον τραγουδιστή Γιώργο Λουκά που έμενε στη Ν.Ιωνία.
Ζήτησα από την Γκρέυ και μου έδωσε μερικές φωτογραφίες γιατί από κάθε μία είχε παραγγείλει εξάδες, και αφού χαιρετήσαμε τον Βογιατζόγλου ξεκινήσαμε με την άσπρη μερσεντές της Κάιτης για το Ηράκλειο.
Ήθελε να πάμε πρώτα από τον "Ζέφυρο". Αλλά της ήρθε ξαφνικά στο μυαλό το όνομα του Γιώργου Λουκά που ανέφερε ο Βογιατζόγλου και είπε: "Αχ, μωρέ, πόσο ήθελα να δω τον Γιώργο το Λουκά"! Της είπα ότι εκεί κοντά είχε μαγαζί με παιχνίδια κι ότι μπορούσα να την πάω, και συμφώνησε. Παρκάραμε κάπου κοντά, περάσαμε μέσα από μια στοά, όπου ένας σφύριξε με θαυμασμό στην Καίτη, και βγήκαμε στη Λ.Ηρακλείου που ήταν το μαγαζί του Γιώργου Λουκά, ακριβώς απέναντι από το καφεκοπτείο "Λουκάς". Μόλις τον είδε στο μαγαζί του λέει: "Καλημέρα Γιώργο, τι κάνεις; Δεν με γνώρισες;'' ''Όχι, λέει εκείνος σοβαρά. Γιατί, σας ξέρω;'' Του λέει: "Βέβαια! Είμαι μια παλιά συνάδελφός σου. Τόσο πολύ έχω αλλάξει;'' Της απάντησε: ''Δεν θυμάμαι ποια είσαι''! Τότε η Τασία είδε πάνω σε μια βιτρίνα μια φωτογραφία του Γιώργου Λουκά με τον Στέλιο. Και του λέει: ''Για ελάτε εδώ! Μήπως αυτή η φωτογραφία μπορεί να σας βοηθήσει να θυμηθείτε''; ''Μα, αυτός είναι ο Στέλιος. Εσύ ποια είσαι;'' λέει της Καίτης. ''Εγώ είμαι η γυναίκα του Καζαντζίδη!'' του λέει γελώντας. "Είσαι η Καίτη Γκρέυ;!! Μα εσύ κορίτσι μου όχι ότι άλλαξες. Εσύ μίκρυνες πιο πολύ απ' ό,τι σε ήξερα, γι' αυτό δεν σε γνώρισα!'' της είπε, κι άρχισαν με συγκίνηση τις αγκαλιές και τα φιλιά.
Μετά της λέει: "Θυμάσαι πώς γνωριστήκαμε; Τότε δούλευες πάνω σ' ένα μαγαζί, στο 'Ζέφυρο', στο Νέο Ηράκλειο, κι είχες έρθει στο μαγαζί μου μαζί με τον Καζαντζίδη ν' αγοράσεις μανό''. Γελάσανε, του έδειξε τις φωτογραφίες της με τον Στέλιο, έδειξε κι εκείνος δικές του με τον Καζαντζίδη και φύγαμε. Περνώντας πάλι από τη στοά, χάζεψε λίγο τις βιτρίνες με τα γυναικεία ρούχα και διαπίστωσε ότι: "Πολύ ωραία μαγαζιά έχει η Νέα Ιωνία"! Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο να ανεβούμε προ Ηράκλειο, είπε: ''Πω,πω, πώς γέρασε ο Γιώργος!" Και της λέει η Τασία: ''Είδες, αν αφήσεις τον εαυτό σου πώς γίνεσαι; Ενώ, είδες εσένα τι σου είπε; Ότι μίκρυνες"! "Σώπα βρε Τασία! Δεν ξέρω εγώ αν έχω μεγαλώσει και αν άλλαξα;'' της απάντησε η Γκρέυ. Και μίλησα κι εγώ: ''Πού να δείτε ο Καζαντζίδης πώς έχει γίνει. Ούτε που μοιάζει με παλιά"! Κοντεύαμε να φτάσουμε στην ΕΚΟ, στη Λ.Ηρακλείου, που ήταν παλιά ο "Ζέφυρος". Ήθελε να δει εκεί τους γιους του Σταυριανού που τους αγαπούσε πολύ.
Πλησιάζοντας στον "Ζέφυρο" άρχισε ν' αναγνωρίζει το τοπίο. "Εδώ θυμάμαι τις γραμμές του τρένου (σ.σ. του Μουτζούρη, που περνούσε από την Λ.Ηρακλείου στην στάση 'Σίδερα')". Της είπα ότι εκεί βρισκόταν και το κοσμικό κέντρο "Αθηναία". "Το κέντρο αυτό δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι την "Κομπαρσίτα" στη Νέα Φιλαδέλφεια" μου είπε, ενώ πλέον κοντεύαμε στον προορισμό μας. Πλέον θυμόταν τα πάντα. -"Φτάνουμε στον 'Ζέφυρο'. Να, αυτό το περιπτεράκι ήταν από τότε. Εδώ ήταν το γεφυράκι και το ρέμα. Να! Εδώ ήταν ο "Ζέφυρος"!" είπε τελικά, βλέποντας την ΕΚΟ και έστριψε για να μπει στο βενζινάδικο. Ο Χρήστος Σταυριανός που καθόταν στην είσοδο μας είδε. Η Γκρέυ κατέβασε το παράθυρο του αυτοκινήτου και τον χαιρέτησε. Εκείνος έκανε πως δεν την γνώρισε: "Ποια είναι η κυρία; Δεν την γνωρίζω; (γέλια) Έλα, άσε το αυτοκίνητο μέσα στο πλυντήριο''. Πάρκαρε και, πριν βγούμε από το αυτοκίνητο, πρότεινα να πάρω μαζί την φωτογραφική μου μηχανή, για να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία όλοι μαζί στον "Ζέφυρο". Αρνήθηκε. -"Α,πα,πα, έχω τα χάλια μου"! Μόλις κατέβηκε, είπε: "Να, εδώ ήταν το πάλκο του 'Ζέφυρου'. Πω,πω, τι γλέντια έχουν γίνει εδώ μέσα"! Πήγαμε στο γραφειάκι του βενζινάδικου, η Καίτη κάθισε και άναψε αμέσως τσιγάρο. ''Πώς βρέθηκες από εδώ;'' την ρώτησε ο Χρήστος. "Είχα πάει από τον Βογιατζόγλου, τον φωτογράφο στη Νέα Ιωνία να πάρω κάτι φωτογραφίες που είχα βγάλει με τον Καζαντζίδη παλιά. Να τες!'' είπε και τις έβγαλε από την τσάντα της. Τότε, κάποιος φίλος του Χρήστου που μπήκε στην παρέα είπε: "Τώρα πριν λίγο ήμουν στο καφενείο με τον Στελάρα". -"Είναι εδώ κοντά το καφενείο; Να τον φωνάζατε, να του δώσω καμιά φωτογραφία από τότε που ήμαστε αρραβωνιασμένοι". Εκείνος αρνήθηκε: "Άσε, δεν πάω! Μη νομίζει ότι του την έχουμε στημένη! Άλλωστε έφυγε από το καφενείο. Πήγε δίπλα στο Στράτο (σ.σ.τον Κορτέση) στο ναυπηγείο". Λέει ο Χρήστος: "Πήγαινε εσύ βρε Μανώλη! Τον ξέρεις τον Στράτο". Λέω: "Ντρέπομαι!Δεν του 'χω ξαναμιλήσει του Καζαντζίδη". Τότε, η Τασία πρότεινε: ''Πάμε μαζί''. "Να πεις ότι τον ζητάει η Καίτη Γκρέυ! Αυτός μόλις ακούσει τ' όνομά μου, βάζει παρωπίδες κι έρχεται!" είπε με αυτοπεποίθηση η Γκρέυ. Και έτσι πήγαμε στο ναυπηγείο μικρών σκαφών του φίλου του Στράτου Κορτέση (κουμπάρου μας).
Ο Στέλιος ήταν κουστουμαρισμένος και φρεσκοξυρισμένος. Ο Στράτος έφτιαχνε δίπλα του σκυμμένος μία βάρκα. Η Τασία πρότεινε το χέρι της στον Καζαντζίδη χαμογελαστά: "Καλημέρα κ.Καζαντζίδη. Είμαι ξαδέρφη της Καίτης Γκρέυ. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο "Ζέφυρο" και θέλει να σας δει". Αμέσως εκείνος κατέβασε το κεφάλι: "Εκείνη μπορεί να θέλει να με δει. Εγώ όμως δεν θέλω να την δω"! Απόρησε η Τασία: "Γιατί το λέτε αυτό;" Πήρε φωτιά ο Καζαντζίδης: "Γιατί, πράγματα είναι αυτά; Να κάθεται να γίνει συνεντεύξεις σε δεξιές εφημερίδες; Να κατηγορεί συναδέλφους της; Να λέει ότι παίρνω λεφτά;'' "Πότε τα είπε αυτά; Δεν έχετε δίκιο!" του λέει η Τασία. -"Διαβάζετε τελευταία εφημερίδες;'' -"Και βέβαια διαβάζω!'' -"Φαίνεται δεν τα διαβάζετε όλα!" Τότε προσπάθησε να δικαιολογήσει η Τασία την κατάσταση: "Ε, δεν ξέρετε πώς τα γράφουν τώρα οι δημοσιογράφοι;" Της έκοψε αμέσως την κουβέντα ο Στέλιος: "Τέλος πάντων, δεν πειράζει! Ας είμαι για άλλη μια φορά το θύμα!" Πηγαίνοντας να φύγουμε, τόλμησα να του πω: "Συγνώμη που σας έφερα σε δύσκολη θέση"! "Δεν πειράζει!" μου είπε με κατανόηση.
Γυρίσαμε στο γραφειάκι του βενζινάδικου, όπου βρήκαμε την Γκρέυ καπνίζει νευρικά. Καθόταν σταυροπόδι, και στριφογυρνούσε ανυπόμονα στο πάτωμα το τακούνι της. Καθόταν στα καρφιά, γιατί είχαν μπει πολλοί πελάτες να την δουν, και μάλλον δεν περίμενε τόση πολυκοσμία. Ρωτάει την Τασία με νεύρα "Τι έγινε; Δεν ήρθε; Γιατί": "Είπε, αν θέλεις εσύ να τον δεις, εκείνος δεν θέλει να σε ξαναδεί!'' της λέει η Τασία. Τινάχτηκε η Γκρέυ: "Γιατί; Ν' ανέβω τώρα εγώ εκεί πάνω να τον χ.... πατόκορφα; Γιατί; Τι του έκανα"; -"Κάθισες λέει και είπες, ότι παίρνει λεφτά από τον δίσκο του Βελλή". -"Έτσι είπα εγώ; Εγώ είπα ότι ο Βελλής στο ρεφρέν βγάζει κοκοράκι. Δεν είπα ότι παίρνει λεφτά αυτός". Άναψε πάλι τσιγάρο χτυπώντας νευρικά το πόδι, και ψιθύρισε στην Τασία: "Μου την έχει δώσει τόσο με τον Καζαντζίδη που δεν μπορώ να σταθώ πουθενά"! Μετά πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο, έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και είπε δυνατά: "Τασία, πάμε να φύγουμε"! Της λέω: "Πάμε στο παλιό σας σπίτι τώρα;" Μου λέει: ''Όχι τώρα! Έχω τα νεύρα μου! Άλλη φορά''. Την ώρα που φεύγαμε, να σου και ο Βασίλης ο Σταυριανός, που την αγκάλιασε αμέσως και τη φίλησε: "Κορίτσι μου, σε βλέπω να ζεις άλλα εκατό χρόνια! Να δεις τι φωτογραφίες έχω βρει εγώ από εδώ, που είμαστε μαζί"! "Πούντες, να τις δω!" λέει η Γκρέυ, ξεχνώντας τον θυμό της, και ξαναμπαίνει στο γραφείο. Ο Βασίλης ήρθε σε λίγο τρέχοντας με τις φωτογραφίες. Η Γκρέυ τις πήρε με χαρά στα χέρια της. - "Αχ, Θεέ μου! Ο Ρούκουνας! Ο Κλουβάτος! Τι καταπληκτικός άνθρωπος! Θα βγάλω τώρα ένα καινούργιο βιβλίο, και θα γράψω και γι' αυτόν και για όλους. Τώρα, λέμε ν' ανοίξουμε ένα μαγαζί, η Πόλυ (Πάνου), εγώ και ο Περπινιάδης. Ένα μικρό μαγαζί, ζεστό. Να χωράει μέχρι 450 άτομα. Να 'μαστε κοντά στον κόσμο". Της λέει ο Χρήστος: "Μην το ανοίξεις όμως στο κέντρο. Πήγαινε στο Χαϊδάρι ή τα Μελίσσια". "Μακριά είναι!" λέει η Γκρέυ. " Ή τις Κουκουβάκουνες..." πρότεινε πάλι ο Χρήστος. "Α, πα,πα! Δεν πάω εγώ στις Κουκουβάουνες..." είπε η Γκρέυ, αλλά κάπνιζε πάλι νευρικά που φανέρωνε ότι καθόταν στα καρφιά. Στις μία το μεσημέρι σηκωθήκαμε τελικά να φύγουμε.
Η κουβέντα μας συνεχίστηκε μέσα στο αυτοκίνητο: "Πώς άλλαξε το Ηράκλειο! Παλιά ήταν πιο ωραίο! Όταν έφυγα εγώ από το "Ζέφυρο" πήραν τη Γιώτα Λύδια. Καινούργια αυτή τότε, και λέγανε: "Η φωνή της που μοιάζει με την Καίτη Γκρέυ" και αυτά. Που βέβαια δεν μοιάζουν οι φωνές μας..." Βλέποντας ένα μαγαζί στη θέση "Τροχονόμος" στη Ν.Ιωνία, φώναξε ενθουσιασμένη σαν παιδί: "Αχ! σαλιγκάρια! Τασία, σαλιγκάρια! Τρελαίνομαι για τα σαλιγκάρια! Πού να σταματήσω τώρα εδώ, στη μέση του δρόμου να πάρω; Αχ, βρε Τασία τι μου κάνεις! Ήρθαμε από την Αχαρνών, από την Φιλαδέλφεια, και δεν περάσαμε από αυτόν το δρόμο στον ερχομό..." Περνώντας από τη Ριζούπολη, είδε δεξιά τη βιομηχανία δίσκων του Λαμπρόπουλου. -"Να και η Columbia! Μου 'χουν φάει τη ζωή εδώ μέσα! Να σου πω, δεν με νοιάζει πια για τον Καζαντζίδη. Εμένα έχει σβήσει από τη ζωή μου. Είναι βέβαια ο μεγαλύτερος τραγουδιστής, αλλά σπάνια έχω ακούσει καλή κουβέντα από το στόμα του. Ο Καζαντζίδης έχει πει πολλά τραγούδια της Παπαγιαννοπούλου: Τη "Μαντουμπάλα" το "Αυτή η νύχτα μένει"...
Κατεβαίνοντας προς Αθήνα της είπα να με κατεβάσει στην Πλατεία Αμερικής και πήρα το τρόλεϊ το 14 από εκεί για το Γουδί.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας την πήρα τηλέφωνο να την ρωτήσω αν διάβασε τη συνέντευξη και πώς της φάνηκε. "Α, είναι πολύ ωραία! Τα έχεις όλα γραμμένα με μια σειρά. Γράφεις πολύ σωστά, ότι τότε δεν γινόντουσαν σπασίματα, να μας σπάσει κανείς και κάνα κεφάλι. Πολύ σωστά γράφεις και για τον κ.Σταυριανό. Και κοίτα, επειδή εσύ ήσουνα αυτός που μου βρήκε τις φωτογραφίες με τον Στέλιο, γιατί κι εγώ είχα ανέβει μέχρι τη Νέα Ιωνία, αλλά δεν είχα βρει το φωτογραφείο, θέλεις να βάλεις και μια φωτογραφία μου με τον Στέλιο; Εκείνη που είναι ο Στέλιος προφίλ και φαίνονται στα χέρια μας οι βέρες. Τότε είχαμε φρεσκοαρραβωνιαστεί. Θα είσαι ο πρώτος που θα την εκδώσει. Είδες, ούτε στο βιβλίο μου δεν έχω βάλει τέτοια. Επειδή είναι η πρώτη σου συνέντευξη, να βγει κάτι καλό! Η επιθυμία της ήταν και δική μου, αλλά από την εφημερίδα δεν συμφώνησαν και έβαλαν μόνο μια πρόσφατη φωτογραφία του βενζινάδικου.
15 Ιουνίου 1963 στο κέντρο του ΚΟΥΛΟΥΡΙΩΤΗ "ξανασμίξανε τ' αηδόνια", όπως άρεσε στην Καίτη Γκρέυ να λέει.
Την δεύτερη φορά που πήγα στο σπίτι της Καίτης Γκρέυ, τέλη Αυγούστου του 1986, ήταν για να της παραδώσω την εφημερίδα "Δημοκρατική Ενότητα" με τη συνέντευξη δημοσιευμένη. Με υποδέχτηκε η ίδια ανοίγοντας την πόρτα, φορώντας κορμάκι και σαγιονάρες με μαργαρίτα. Τα νύχια, χέρια και πόδια: κατακόκκινα. Άβαφη και πάλι, μόνο μ' ένα ελαφρύ ροζ κραγιόν.
Είχε φτιάξει τυρόπιτα και μου την σέρβιρε με σταφύλι κι όλο μου έλεγε σαν μαμά: ''Φάε κι άλλο''. Μου είπε ότι η τυρόπιτά της άρεσε πολύ και του Στέλιου, και μια μέρα έφτιαξε ένα ταψί και του το πήγε δώρο στο παραθαλάσσιο εξοχικό του στον Άγιο Κωνσταντίνο. Με πήγε στην κρεβατοκάμαρά της να δω μια μεγάλη φωτογραφία της αγκαλιά με τον Στέλιο, από το ΦωτοΡεκόρ της Ν.Ιωνίας, που την είχε βάλει σε κάδρο. Από κάτω είχε ένα ξυλόγλυπτο μπαούλο με σκαλισμένα τα γράμματα ΚΣ, τα αρχικά γράμματα των ονομάτων Καίτη και Στέλιος. Της το είχε φτιάξει κατά παραγγελία, ένα ξυλογλύπτης επιπλοποιός που είχε το εργαστήριό του επί της Πατησίων, στην Πλατεία Αμερικής.
Είπε στην Τασία κι έφερε δυο κασέτες με σπάνια τραγούδια της, που της έστειλε ένας φίλος της από την Γερμανία. Έβαλε κι ακούσαμε μερικά, μεταξύ αυτών και το "Πατέρα μου, Πατέρα μου" του Μητσάκη. Και σχολίασε: "Τέτοια τραγούδια γράφανε τότε: για προσφυγιά, για μετανάστευση για θάνατο, για ορφάνια...Τώρα δεν ακούνε τέτοια τραγούδια για τάφους και καντήλια...". Μου είπε ότι ήθελε να βγάλει κάποιες καλλιτεχνικές φωτογραφίες ( στον Διαμαντόπουλο νομίζω) αλά Μάρλεν Ντίτριχ, με τα δάχτυλα απλωμένα βεντάλια στο κάτω μέρος του προσώπου και να κοιτάζει ψηλά. Μετά λίγο καιρό τις είδα δημοσιευμένες σε ένα περιοδικό, με συνέντευξή της. Πριν φύγω, μου έκανε δώρο μία θήκη για στυλό, "Για το γραφείο σου" μου είπε, που έχει κυβική βάση από πλεξιγκλάς σε χρώμα μελί, και μέσα έχει καναδέζικα cents με χρυσή απόχρωση. Την είχε φέρει από κάποιο ταξίδι της στον Καναδά. Συμβολικό και ωραίο δώρο!... Με ενέπνευσε τόσο πολύ η μορφή της με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ώστε ζωγράφισα ένα πορτρέτο της με στυλό, κι έφτιαξα κι ένα μικρό μπρούτζινο γλυπτό με το κεφάλι της Καίτης συνδυασμένο με το κλειδί του σολ. Επίσης, ζωγράφισα με μολύβι ένα πορτρέτο του Στέλιου Καζαντζίδη.
Όταν το 1997 έγραφα το βιβλίο μαζί με την Ελένη Αμπατζή "Ινδοπρεπών αποκάλυψη", την πήρα τηλέφωνο να την ρωτήσω τι θυμόταν για τα ινδικά τραγούδια που είχε πει. Και θυμόταν πως πήγαινε κι έβλεπε ταινίες της Ναργκίς, και μια φορά σ' ένα σινεμά είδε τον Καλδάρα και τον Μπακάλη με τα μαγνητόφωνα που ηχογραφούσαν τα ινδικά τραγούδια. και σκέφτηκε: ''Να δεις, θα με πάρουν τηλέφωνο να μου δώσουν τραγούδι". Και την πήρε ο Μπακάλης να πει το "Θα κλάψω σήμερα". Ένα σπαραχτικό τραγούδι με συγκλονιστική πραγματικά ερμηνεία. Της ζήτησα και μια φωτογραφία που είχε βγάλει ντυμένη Ινδή, να την βάλω στο βιβλίο γιατί ταίριαζε με το θέμα. Αλλά μου είπε βαριεστημένα: "Πού να ψάχνω τώρα; Έχω πολλές φωτογραφίες"!
Τέλη του '90 θυμάμαι που πήρε κλαίγοντας όταν βγήκε το βιβλίο του Καζαντζίδη που έγραψε ο Βασιλικός, και μέσα έγραφε γι' αυτήν τις επιδόσεις της στην κρεβατοκάμαρα. "Τότε ήμουνα νέα κοπέλα. Επιτρέπεται να τα διαβάζουν αυτά τώρα τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου; Θα του κάνω μήνυση"! Και του έκανε και βγήκε στην τηλεόραση ο Καζαντζίδης και ζήτησε δημόσια συγγνώμη απ' όλες τις κυρίες που έθιγε άθελά του στο βιβλίο του, με την δικαιολογία ότι αυτά τα έλεγε στον Βασιλικό σε φιλικό επίπεδο (όχι για δημοσίευση) κι εκείνος τα ηχογραφούσε και τελικά τα δημοσίευσε.
Το 2017 που μιλήσαμε στην γιορτή της, με κάλεσε σπίτι της. Με εξέπληξε λέγοντάς μου: ''Έβγαλες ένα βιβλίο και γράφεις και για 'μένα έμαθα". Όντως, είχα βγάλει το "Ένα εκατόφυλλο για το Ηράκλειο Αττικής", και μέσα ανέφερα και την ίδια, και για τον "Ζέφυρο" και για τον Καζαντζίδη. Την ρώτησα πώς το έμαθε και μου απάντησε: ''Μου το είπε ένας φίλος από την Γερμανία''. Της είπα ότι θα της πήγαινα ένα αντίτυπο, αλλά δεν της το πήγα, γιατί μέσα ανέφερα και τον αρραβώνα του Καζαντζίδη με τη Σεβάς Χανούμ, και ήξερα ότι λόγω αντιζηλίας θα την πείραζε. Με ρώτησε τι κάνει και ο Βασίλης Σταυριανός από τον "Ζέφυρο". Της είπα ότι είχε πεθάνει πρόσφατα. Η φωνή της έσπασε ξαφνικά και μου είπε με απογοήτευση: ''Πέθανε ο Βασίλης;!''. Κατάλαβα πως λυπήθηκε πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος που τη συνέδεε με την παλιά της ιστορία στον ''Ζέφυρο''. Ουσιαστικά, με την αρχή της καριέρας της, με τον μεγάλο έρωτά της με τον Καζαντζίδη, που ποτέ δεν ξεπέρασε, με τόσες πολλές αναμνήσεις από αυτό το μαγαζί...
Με την Καίτη Γκρέυ συνέχισα να μιλάω μέχρι το 2020. Την έπαιρνα τηλέφωνο κάθε χρόνο στη γιορτή της και πάντα εκείνη με προσκαλούσε: ''Έλα καρδούλα μου από το σπίτι να σε δω. Θα έρθει και ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης που είναι πολύ φίλος μου''! Ποτέ δεν πήγα. Δυστυχώς, σφάλμα μου!
Κάτω: Η Καίτη Γκρέυ φωτογραφημένη στις αρχές του 1960 (αριστερά) και (δεξιά) σε μία από τις τελευταίες φωτογραφίες που της έβγαλε ο πολύ στενός φίλος και τελευταίος βιογράφος της Νίκος Νικόλιζας.
Στις 22 Ιανουαρίου 2025 πήγα να την αποχαιρετήσω στο τελευταίο της ταξίδι. Έφυγε Κυριακή πρωί, 19 Ιανουαρίου, στα 100 της χρόνια. Μια ζωή γεμάτη από χαρές, λύπες, ορφάνια, κατατρεγμό στην γερμανική κατοχή, εμπειρίες, γνωριμίες, έρωτες, ζήλιες, χωρισμούς, φιλίες, απογοητεύσεις, διασκεδάσεις, περιπέτειες, μεγάλη καλλιτεχνική πορεία, αναγνώριση απ' όλους και πάνω απ' όλα αγάπη από τον κόσμο! Από μια παράξενη σύμπτωση έφυγε ημέρα Κυριακή, όπως έλεγε και σ' ένα τραγούδι της: ''Θέλω να είναι Κυριακή κι αυτή που θα πεθάνω''. Όμως, κι άλλη μια σύμπτωση συνέβη: έφυγε μια μέρα μετά την πραγματική ονομαστική της εορτή, του Αγίου Αθανασίου. Μια γιορτή, που σίγουρα μόνο σαν παιδί θα γιόρταζε. Μετά, το ψευδώνυμο "Καίτη" επικράτησε μόνιμα στη ζωή της, χωρίς όμως ποτέ να σβήσει από τα χαρτιά το βαφτιστικό της όνομα που ήταν Αθανασία. Με αυτό την ξεπροβόδισαν και οι ιερείς στην εκκλησία. Τελευταία της επιθυμία ήταν να την θυμόμαστε με αγάπη. Σε αγαπάμε όλοι Καίτη Γκρέυ! Μοναδική! Αιωνία σου η μνήμη!...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου