"Νεφερκίτι" - Το ψαράκι που έγινε γατούλα

Κάποτε, τα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που και τα ζώα είχαν φωνή και μιλούσαν σαν τους ανθρώπους, ζούσε σε μια μεγάλη θάλασσα, που τα κύματά της έβρεχαν τα ακρογιάλια της Αιγύπτου, ένα μικρό ψαράκι. Ήταν πολύχρωμο κι αστραφτερό! Κι απ' όταν βγήκε από τ' αβγό του, έδειχνε πως θα γίνει μεγάλος χορευτής, γιατί κάθε του κίνηση, ήταν και μια χορευτική φιγούρα, γεμάτη ρυθμό. Χόρευε συνεχώς μέσ' στο νερό, κι έλαμπε μέσα στη ριγωτή, πολύχρωμη στολή που το είχε ντύσει ο καλός Θεός. Πράσινο, και κίτρινο και μπλε, μαζί με βυσσινί και μαύρο, έμοιαζε σαν ζωγραφιστό! Κι όλα τα άλλα ψάρια το φώναζαν "ο αρλεκίνος"!

Στο ψαράκι μας, που ζούσε μαζί με τους γονείς του και με τα τρία του αδέρφια, άρεσε να κολυμπάει πολύ γρήγορα και κυκλικά μέσ΄στο νερό. Αλλά ποτέ του δεν ξεμάκραινε πολύ απ' τα βραχάκια που είχε γεννηθεί. Όμως, μια μέρα, ένα αγκίστρι έπιασε το μπαμπά του και τον έβγαλε απ' το νερό. Το ψαράκι μας, που έμεινε έτσι ξαφνικά ορφανό, έπαψε να χορεύει και ήτανε περίλυπο! Κανείς δεν μπορούσε να το παρηγορήσει! Άρχισε να φοβάται τη θάλασσα με τα πολλά αγκίστρια! Και κάποια μέρα, παρακάλεσε τον καλό Θεό να το βγάλει από τη θάλασσα. Δεν ήθελε να είναι πια ψαράκι! - "Θεούλη μου, κάνε με κάτι άλλο, που νά' ναι δυνατό!" παρακάλεσε με πίστη το Θεό. Και ξαφνικά, το ψαράκι μας βρέθηκε στη στεριά και έγινε κοτοπουλάκι. Ένα κοτοπουλάκι ριγωτό, σαν το ψαράκι που ήταν πρώτα. Και στα φτεράκια του είχε πολλές πιτσίλες, που έδειχνε πως μεγαλώνοντας θα γινόταν μια όμορφη κοτούλα! Όμως, ξαφνικά βρέθηκε έξω από τα νερά του! Πού η ήσυχη απέραντη θάλασσα, και πού οι πολυσύχναστοι και πολύβουοι δρόμοι, που συνεχώς περπατούσαν γύρω του πόδια, έτοιμα από αβλεψία να το πατήσουν! Τι πανικό έπαθε το δύστυχο! - "Καλά ήμουν μέσα στο νερό! Εκεί είχα ησυχία! Τώρα, με τόσους αδιάφορους ανθρώπους γύρω μου, τι θα απογίνω;" Σκέφτηκε, και άρχισε να τρέχει πανικόβλητο ανάμεσα στα πόδια των ανθρώπων, ψάχνοντας κρυψώνα να κρυφτεί! Και τότε, ξαφνικά, ένιωσε ένα ζεστό ανθρώπινο χέρι με πολλά χρυσά βραχιόλια και δαχτυλίδια, να το σηκώνει στοργικά μέσ΄στη ζεστή του χούφτα. Κοίταξε έκπληκτο, και είδε μια όμορφη ψηλή κυρία, ομορφοντυμένη και βαμμένη, να το κοιτάζει με περιέργεια. Άνοιξε τα κατακόκκινα χείλη της και είπε μ' ένα χαμόγελο φωτεινό: - "Καλέ! Τι ωραίο κοτοπουλάκι είναι αυτό! Θα το κλείσω σε χρυσό κλουβί και θα το προσέχω.Κι αν μ' αγαπάς Θεούλη μου καλέ, μεγάλωσέ το γρήγορα , κι εγώ θα κάνω χρυσές δουλειές μαζί του, πουλώντας τα αυγά του!"

Το κοτοπουλάκι μας λυπήθηκε πολύ ακούγοντας την κυρία. Για να καταφέρει να επιζήσει μέσα στον κόσμο, και για ν' αποφεύγει τις κακοτοπιές, έπρεπε να γίνει τελικά ένα έξυπνο ζωάκι. Με το που το ακούμπησε λιγάκι κάτω η κυρία, για ν' αγοράσει το χρυσό κλουβί, είπε το κοτοπουλάκι μας στα γρήγορα: - "Θεούλη μου! Ίσα που προλαβαίνω! Κάνε με σε παρακαλώ ένα ζωάκι πανέξυπνο και ζωηρό!" Και να, που πριν προλάβει να τελειώσει, ντύθηκε τη νέα του μορφή! Έγινε ένα πανέμορφο τιγρέ γατάκι! Αμέσως, έτρεξε και κρύφτηκε πίσω από κάτι σάκους, μέχρι να φύγει η κυρία, που έχασε ξαφνικά το πρώην κοτοπουλάκι από τα μάτια της, κι έμεινε γεμάτη απορία, μ' ένα τεράστιο Ο να ζωγραφίζεται στο κατακκόκινο βαμμένο στόμα της!

Αυτή τη φορά το ψαράκι μας πέτυχε διάνα στην προσευχή του! Ήτανε πλέον ένα γατάκι πανέμορφο, τσαχπίνικο και ζωηρό, που η ριγέ ουρά του σαν την κουνούσε, θύμιζε το ριγέ ψαράκι που κολυμπούσε κάποτε μέσα στο νερό! Όσοι το έβλεπαν, το λάτρευαν αμέσως! Κι όλοι ήθελαν να το χαϊδέψουν και να παίξουν μαζί του! Κι εκείνο, όταν έβρισκε τα δύσκολα, έδειχνε τα σουβλερά του νύχια, και φοβέριζε όσους το απειλούσαν! Γιατί, μέσα στον κόσμο, πάντα υπάρχουν κι οι κακοί!...Καλά βέβαια τα παιχνίδια και τα χάδια, όμως η κοιλίτσα του ήταν άδεια! Δεν τού' φτανε το φαγητό που του πετούσαν, σα νά' ταν ζητιανάκι! -"Α! Τέρμα τ' αστεία! Πρέπει να δουλέψω για να ζήσω! σκέφτηκε μια νύχτα, νυσταγμένο και νηστικό. Θα κοιμηθώ εδώ στην ψάθα, και αύριο το πρωί θα ψάξω για δουλειά!"

Και το γατάκι μας έπιασε δουλειά! Ένας καλός κύριος που είχε τσίρκο, κατάλαβε βλέποντάς το, ότι εκεί ήταν ότι έπρεπε γι΄αυτό! Και ξαφνικά, το γατάκι μας βρέθηκε κάτω από τα λαμπερά φώτα της σκηνής. Του έδωσαν και καλλιτεχνικό ψευδώνυμο: "Νεφερκίτι"! Το έβαζαν να κάνει τούμπες, να χορεύει όρθιο στα πισινά του πόδια, να κάνει στροφές κυνηγώντας την ουρά του, κι ένα σωρό άλλα κόλπα που ξετρέλαιναν τον κόσμο και το καταχειροκροτούσαν! Μαζί του, πολλές φορές, έβγαινε και ένας κλόουν. Ήταν πολύ χωρατατζής και το τεράστιο στόμα του με τα μεγάλα δόντια, τον έκαναν ακόμα πιο κωμικό. Έκαναν πολλά νούμερα μαζί! Όμως, το πανέμορφο γατάκι μας, που χόρευε σαν το ψάρι στο νερό, τις περισσότερες φορές έκλεβε την παράσταση!

Κάποια στιγμή, το τσίρκο έγινε τόσο διάσημο, που έπρεπε να ταξιδέψει για να το γνωρίσει όλος ο κόσμος. Κατέβηκε τότε από τον ουρανό ένας τεράστιος αετός, που είπε σε όσους έπαιζαν στο τσίρκο με ύφος σοβαρό: - "Μην ανησυχείτε! Εγώ θα σας πάω όπου θέλετε! Μόνο να κρατιέστε γερά απ' τα φτερά μου, γιατί αν καθώς πετώ πέσει κάποιος σας κάτω, δεν φέρω καμιά ευθύνη!" - "Α, όχι! Ευχαριστώ! είπε το γατάκι. Εγώ φοβάμαι να πετάξω με τον αετό. Θα ταξιδέψω κάπως αλλιώς και θά' ρθω να σας βρω!" Θυμήθηκε πώς κολυμπούσε παλιά, που ήτανε ψαράκι, μέσα στο νερό. -"Να πώς θα πάω, σκέφτηκε, να τους βρω! Αλλά, πώς θα γίνει αυτό, αφού πια δεν κολυμπώ;!" Και πριν τελειώσει τη σκέψη του, παρουσιάστηκε δίπλα του μια πάπια. - "Εγώ θα σε ταξιδέψω, είπε στο γατάκι μας, καθώς θα κολυμπώ! Και όπου θες, θα σε πηγαίνω!" Και το γατάκι μας, αφού είπε "Ευχαριστώ!" πήδηξε στη ράχη της καλής πάπιας, και άρχισε το υδάτινο ταξίδι του. Αρχικά στην τεράστια ποταμιά του Νείλου. Μα τι είδαν τα ματάκια της γατούλας μας! Τι αρχαία από την εποχή των Φαραώ! Τι ερήμους! Τι οάσεις! Τι πολιτείες! Τι αλλιώτικους ανθρώπους! Και πάντα έσμιγε με το τσίρκο της, όπου ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια! Και η πάπια που την ταξίδευε στη ράχη της, της έλεγε με παράπονο: " Αχ! Εσάς τις γατούλες πόσο πολύ σας λατρεύουν! Ακόμα και για θεές σαν είχαν κάποτε στην αρχαία Αίγυπτο! Και σήμερα, όλοι σας αγαπάνε! Σας παίρνουνε στα σπίτια τους, σας ταΐζουν, σας κοιμίζουν!... Αλίμονο από εμάς, που μας κυνηγούν για να μας φάνε ψητές με πατάτες στο φούρνο!"

Και το γατάκι μας επάνω στη ράχη της πάπιας, κόντευε να γυρίσει πιά όλο τον κόσμο, όπου πήγαινε το φαντασμαγορικό τσίρκο. Και πάντα η γατούλας μας είχε το μεγαλύτερο σουξέ! Όμως, μια μέρα που το τσίρκο βρισκόταν στην Αγγλία, το γατάκι μας κατάλαβε πόσο κουράστηκε να ταξιδεύει. Είχαν περάσει και τόσα χρόνια πιά, και είχε γίνει μια ώριμη γατούλα. Κι έτσι, έφυγε από το θίασο του τσίρκου. Μαζί της έφυγε κι ένας όμορφος λύκος, που στο τσίρκο τον έβαζαν να πηδάει από ψηλά σε ένα δίχτυ.- "Έλα μαζί μου, είπε στη γατούλα μας ο λύκος. Εγώ είμαι δυνατός και θα σε προστατεύω, εδώ στον ξένο τόπο!" Και από τότε έμεναν μαζί. Όμως, μια μέρα, τι ατυχία, ο καλός λύκος έφυγε απ΄τη φωλιά τους, και πιάστηκε σ΄ένα δόκανο στο δάσος! Δεν ξαναγύρισε! Η γατούλα μας έκλαιγε απαρηγόρητη! Ήθελε πάντα μία συντροφιά, ένα προστάτη!

- "Γιατί κλαις;" άκουσε τότε μια φωνίτσα, και γύρισε να δει ποιος μίλησε. Είδε ένα ποντικάκι. - "Μη με φοβάσαι! είπε αμέσως η γατούλα. Εγώ ποντικάκια δεν τρώω, γιατί κατά βάθος είμαι ψαράκι!" "Το γνωρίζω! είπε το ποντικάκι θαρρετά. Σε ξέρω χρόνια! Ήμουν κι εγώ στο τσίρκο που δούλευες. Σε παρακολουθούσα και σε χάζευα. Είμαι θαυμαστής σου! Εγώ δεν δούλευα όμως εκεί. Αλλά ζούσα ανάμεσα στα άχυρα που είχανε τροφή για τους ελέφαντες. Κοιμόμουν σχεδόν δίπλα σου, κι εσύ ούτε μυρωδιά δεν μ' έπαιρνες! Και είχα σκεφτεί από τότε: "Τι παράξενο γατάκι είναι αυτό; Πολύ το αγαπώ! Πόσο θα ήθελα να είμαστε φίλοι!" Κι έπειτα, το ποντικάκι συμπλήρωσε ενθουσιασμένο: "Θες να ζήσουμε σαν αδέρφια; Έχω βρει μία πανέμορφη σοφίτα που έχει μέσα απ' όλα τα καλά, και όλες τις ανέσεις! Εκεί μπορούμε να ζήσουμε όμορφα τα δυο μας!" Και η γατούλα μας συμφώνησε! Και από τότε, η γατούλα με το καλό το ποντικάκι έζησαν μαζί, κι ήταν η ζωή τους όλο χαρές, αγάπες και παιχνίδια! Και ζήσανε μαζί αχώριστοι, σαν τα καλύτερα αδέλφια!