Οι φάτνες του μπάρμπα-Μανώλη

Μετά το κάψιμο του μεγάλου δάσους, ο μπάρμπα-Μανώλης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ξύλινο σπιτάκι του που είχε χτίσει με τόσα όνειρα εκεί! Η τρομερή φωτιά με το τεράστιο κι αχόρταγο, πύρινο στόμα της και με τα φοβερά της δόντια που έσταζαν τριγύρω φλόγες, είχε καταπιεί μια και καλή, ό,τι ζωντανό και ό,τι πράσινο υπήρχε τριγύρω. Το ξύλινο σπίτι του μπάρμπα-Μανώλη, όπως και όλο το δάσος, είχε γίνει κάρβουνα κι αποκαΐδια που κάπνιζαν μελαγχολικά μετά το σβήσιμο της φωτιάς, μέχρι που κάποια στιγμή έγιναν όλα στάχτη! Οι εμπρηστές είχαν κάνει τέλεια τη μοχθηρή ‘’δουλειά’’ τους και είχαν πετύχει καίρια το στόχο τους, χωρίς να λυπηθούν τη φύση και τη ζωή μέσα σ΄αυτήν.

Ο μπάρμπα-Μανώλης ήταν στεναχωρημένος, αλλά όχι απελπισμένος, απ΄όλη αυτή την απρόσμενη αλλαγή στη ζωή του! Τώρα πια έμενε σ΄ένα μικρό, πέτρινο σπιτάκι με κήπο, στην άκρη του χωριού, δίπλα στο καμένο δάσος. Τα πουλιά και τα μικρά κατοικίδια ήταν η καθημερινή του συντροφιά. Το χαμόγελό του και η ανοιχτή καρδιά του, τον έκαναν σύντομα φίλο με όλους τους κατοίκους του μικρού χωριού! Οι άντρες τον προσκαλούσαν να τον κεράσουν ένα καφέ ή ένα ρακί στο καφενείο και οι νοικοκυρές χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του αρκετά συχνά, για να του προσφέρουν νόστιμες πίτες, ζεστό σπιτικό ψωμί, μελωμένες πεντάγλυκες τηγανίτες, αυγά από τις κότες τους, λεμόνια και πορτοκάλια από τα περιβόλια τους, καθώς επίσης ελιές και λάδι παραγωγής τους, από τα αιωνόβια λιόδεντρα της περιοχής, που δόξα τω Θεώ γλύτωσαν από την λαίλαπα της φωτιάς.

Κι εκείνος, θέλοντας να τους ανταποδώσει την αγάπη τους, σκέφτηκε να τους ετοιμάσει κάποια γιορτινά δώρα για τα Χριστούγεννα που πλησίαζαν σε ένα-δυο μήνες. Τι καλύτερο, σκέφτηκε, από το να τους φτιάξει μικρές φάτνες, να τις στολίσουν κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τους; Τα χέρια του, δόξα τω Θεώ, έπιαναν από τέτοια. Χρειαζόταν όμως τα υλικά. Το δάσος μπορεί να μην υπήρχε πλέον, που θα του πρόσφερε την πρώτη ύλη: τα ξυλάκια που χρειαζόταν για την κατασκευή τους, αλλά υπήρχαν τα δέντρα που στόλιζαν τους δρόμους του χωριού. Ευτυχώς, εκείνοι οι δρόμοι είχαν πολλά και μεγάλα δέντρα: πεύκα, δεντροπασχαλιές αλλά και αρκετούς ευκάλυπτους, που σκίαζαν με τα πυκνά φυλλώματά τους τις όχθες των δύο μεγάλων ρεματιών που διέτρεχαν το χωριό. Υπήρχαν και πολλά, πανύψηλα κυπαρίσσια, που τα κυπαρισσόμηλά τους του έδιναν έμπνευση για πολλές διακοσμήσεις.

Ο μπάρμπα-Μανώλης στις καθημερινές του βόλτες μάζευε ό, τι φλούδες έβρισκε πεσμένες στο χώμα από τους κορμούς αυτών των δέντρων. Ποτέ του φυσικά δεν διανοήθηκε να αποσπάσει μια τέτοια φλούδα ζωντανή από ένα κορμό, τραυματίζοντας με μια τέτοια απερίσκεπτη κίνηση εκείνα τα υπέροχα πραγματικά δέντρα. Δεν ήθελε με τίποτα να πληγώνει τα δέντρα που τόσο αγαπούσε! Όλο το φθινόπωρο μάζευε και κάποια στιγμή, στο μικρό του εργαστήριο είχε γεμίσει δυο μεγάλα καλάθια με φλούδες δέντρων και κουκουνάρια. Κάθε μία φλούδα είχε το δικό της ξεχωριστό χρώμα και σχήμα. Άλλες έμοιαζαν με βράχους, κι άλλες με χωμάτινο ή πετρώδες έδαφος. Μερικές είχαν επάνω και ασβέστη, κι έμοιαζαν σαν χιονισμένες. Ήταν τα τέλεια υλικά που έσπρωξαν τον μπάρμπα-Μανώλη με όρεξη στη δουλειά!

Απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ πριόνιζε, έκοβε με την τανάλια σχήματα, λιμάριζε, κολλούσε, δημιουργούσε σπηλιές με τα ξυλάκια, και μετά βερνίκωνε και χρύσωνε, δημιουργώντας όμορφα και πρωτότυπα έργα. Τα κουκουνάρια των πεύκων με χρώματα, χρυσόσκονες κι αστέρια τα μετέτρεψε σε μικρά χριστουγεννιάτικα δέντρα που στόλιζαν την είσοδο της κάθε μιας σπηλιά, που καμιά δεν έμοιαζε με την άλλη. Κάθε μία είχε το δικό της ξεχωριστό σχήμα και μέγεθος. Κάθε μία ήταν και μοναδική. Και μέσα σε κάθε μία από αυτές κόλλησε και από μία διαφορετική εικόνα της γέννησης του Θεανθρώπου. Καμάρωνε για τα έργα του ο μπάρμπα-Μανώλης και δόξαζε το Θεό για τις δωρεές Του!

Κι όταν ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων και ξεχύθηκαν απ΄το πρωί τα παιδιά στους δρόμους να πουν τα κάλαντα, την ώρα που του έλεγαν κι εκείνου: «Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων...», μαζί με το καθιερωμένο μπουναμά, έβγαζε κι έδινε σε κάθε παιδί και από μία φάτνη. Με τι μεγάλη έκπληξη και τι χαρά τις έπαιρναν τα παιδιά! Τα μάτια του μπάρμπα-Μανώλη βούρκωναν! Και όταν τα παιδάκια έφευγαν χαρούμενα από το σπίτι του, ανυπομονώντας να στολίσουν τις όμορφες φάτνες ή κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ή πάνω στο γείσο του τζακιού των δικών τους σπιτιών, εκείνος έκλεινε την πόρτα με την καρδιά του γεμάτη αγάπη! Την αγάπη που είχε εισπράξει σαν αντίδωρο, από το γλυκό χαμόγελο των μικρών του φίλων, που τον ευχαριστούσαν απ΄την καρδιά τους για το ανέλπιστο χριστουγεννιάτικο δώρο, και του εύχονταν όλο χαρά: «Και του χρόνου με υγεία»!