Υπάρχουν κτίρια και κτίρια. Άλλα οικοδομούνται, περνούν σχεδόν απαρατήρητα, και κάποια στιγμή, χάνονται μέσα στη σκόνη του χρόνου. Υπάρχουν όμως και κάποια κτίρια, που θες η θέση που οικοδομήθηκαν, θες η αρχιτεκτονική τους, θες η πολυτέλειά τους, θες η ιστορία που κλείνουν πίσω από τους τοίχους τους, τα έχουν καταστήσει μνημεία μέσα στο χρόνο και τα έχουν χαράξει ανεξίτηλα στη μνήμη, έστω κι αν δεν υπάρχουν πια.
Ένα τέτοιο κτίριο με λίγα χρόνια ζωής, αλλά με ενδιαφέρουσα ιστορία, και πάνω απ΄όλα με αρχιτεκτονική κομψότητα, υπήρξε το υπερπολυτελές ξενοδοχείο «Ακταίον», που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στην περιοχή του Νέου Φαλήρου τα πρώτα 50 χρόνια του 20ου αιώνα.
Όλα ξεκίνησαν από μια μεγαλεπίβολη ιδέα του τραπεζίτη Ιωάννη Πεσμαζόγλου, που σχεδίασε και υλοποίησε ο αρχιτέκτονας Πάνος Καραθανασόπουλος, μαθητής του Ερνέστου Τσίλερ, στο ξημέρωμα του 20ου αιώνα. Η οικοδόμηση του τεράστιου και επιβλητικού κτιρίου με τα 160 υπερπολυτελή δωμάτια στην Aκτή Ποσειδώνος, σωστού παλατιού, το οποίο αρχικά ονομάστηκε «Μέγα Ξενοδοχείον Ακταίον», κράτησε περίπου δύο χρόνια.
Για μία και πλέον δεκαετία, από το 1902 το νοίκιασε αντί του ποσού των 100.000 δραχμών ετησίως ο Α.Μελιέ, ιδιοκτήτης του «Κρύσταλ Παλλάς» της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος μετονόμασε το νεόδμητο ξενοδοχείο του Νέου Φαλήρου σε «Ακταίον Παλλάς», ή, όπως το αναφέρουν στην αγγλική γλώσσα καρτ ποστάλ της εποχής: «Palace Hotel Action».
Το περίφημο αυτό ξενοδοχείο άνοιξε επίσημα τις πύλες του την 1 Ιουνίου 1903, για να δεχτεί στα εκπληκτικά σαλόνια του, τις τραπεζαρίες και τα υπνοδωμάτιά του, από βασιλείς, μέχρι πολιτικούς και σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής, αλλά και κάθε πολίτη ή ταξιδιώτη ο οποίος διέθετε παχύ βαλάντιο.
Δυστυχώς, αυτό το ξενοδοχείο με τη τόσο μεγάλη αίγλη, άρχισε να παρακμάζει, ήδη από την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Το 1922 φιλοξένησε στα δωμάτιά του Μικρασιάτες πρόσφυγες. Την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, επιτάχτηκε από τους κατακτητές. Λίγο μετά υπέστη σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων. Η κατάστασή του και η στατική του κτιρίου επηρεάστηκαν τόσο πολύ, ώστε αμέσως μετά την Κατοχή, το επιβλητικό κτίριο που αποτελούσε για 50 χρόνια το κόσμημα του Νέου Φαλήρου, άρχισε σιγά-σιγά να κατεδαφίζεται, ξεκινώντας από τους εντυπωσιακούς του θόλους. Ό,τι απέμεινε, μετατράπηκε αρχικά σε κινηματογράφο και κατόπιν σε κέντρο λαϊκής διασκέδασης, και τελικά, στις αρχές του 1970 οι μπουλντόζες εξαφάνισαν κάθε ίχνος του.
Από την εποχή της δόξας του, βρέθηκαν στα χέρια μου από τον πολυταξιδεμένο παππού μου Ευθύμιο Αντωνόπουλο, αλλά και από μια παλιά καμαριέρα του ξενοδοχείου, μια σουπιέρα από εξαιρετική αγγλική πορσελάνη (στο κάτω μέρος φέρει την επιγραφή: Semi Royal Porcelaine WEDCHOOD & GOLD-ENGLAND), και κάποια ασημένια σερβίτσια (μάρκας Christofle η τσαγιέρα και ELKINGTON & Co η αλατοπιπεριέρα) με εγχάρακτη την ονομασία του ξενοδοχείου*, τα οποία φανερώνουν την πολυτέλεια που κάποτε λάμπρυνε αυτό το εμβληματικό κτίριο του Νέου Φαλήρου, το οποίο ο αδυσώπητος χρόνος έσβησε τόσο γρήγορα από το χάρτη, όχι όμως και από τη μνήμη.
{πηγή πληροφοριών, το διαδικτυακό άρθρο της Σοφίας Παφτούνου: Ξενοδοχείον "Ακταίον": Το στολίδι του Φαλήρου (iefimerida)}
*Τα αντικείμενα αυτά στις 20/9/2023 δωρήθηκαν στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου